இந்திய இலங்கை மீனவர் பிரச்சனையும் இலங்கைக் கடல்வளத்தில் இந்திய அந்நிய ஆக்கிரமிப்பும்.

இந்திய மீனவர் துன்பத்தில் குளிர்காய்ந்தபடி, இலங்கையில் இனமுரண்பாட்டை வளர்க்க முயலும் தமிழ்-குறுந்தேசியவெறியும் இலங்கையின் கடல்வளமும்.

மணலை மைந்தன்

(குறிப்பு: கீழே நீங்கள் படிக்கப் போகும் ஆய்வுக்கட்டுரை, இக்கட்டுரையாளர் ’மணலை மைந்தன்’ உணர்ந்து கொண்டது போல் இந்திய மீனவர்கள் இலங்கைக் கடற்படையால் கொல்லபப்படும் நிகழ்வையொட்டி எழும் அதிர்வலைகளின் பின்னணியில், அதற்கு அப்பால் பல தூரம் சென்று இந்திய இலங்கை மீனவர் பிரச்சனையை இலங்கைக் கடல்வளத்தில் இந்திய ஆக்கிரமிப்புடன் தொடர்புபடுத்தி ஆராய்கின்றது. ஏகாதிபத்திய உலகமயமாக்கல் பொருளாதாரக் கொள்கை, அபரிமிதமான அராஜக உற்பத்தி எவ்வாறு கடல்வள உற்பத்தித் துறையில் நாசகார விளைவுகளை ஏற்படுத்துகின்றது-இவ்வாறு அவர் வெளிப்படுத்தவில்லையென்னும்- என்பதை சில சர்வதேச உதாரணங்களுடன் நன்கு விளக்குகின்றது. ஆங்காங்கே கட்டுரையாளர் தெளிக்கும் சில தவறான அரசியல் மதிப்பீடுகள் எவையும் இக்கட்டுரையின் அடிநாதமான உண்மையை இதுவரையில் நாசம் செய்துவிடவில்லை.அம் மதிப்பீடுகளுக்கு வாசகர்கள் தீர்ப்பளிப்பார்களாக!
=====================================================================

இன்று இந்திய மீனவர்கள் இலங்கைக் கடற்படையால் கொல்லபப்படும் நிகழ்வு, பல மட்டங்களிலும் அதிர்வலையை ஏற்படுத்தியுள்ளது. இந்திய மாநிலமான தமிழ்நாட்டின் சட்டசபைக்கான தேர்தல்கள் நடைபெறவுள்ள நிலையில் மூன்றாம்தர இந்திய நடிகனான விஜய் என்ற கோமாளியில் இருந்து இந்திய அரசியலில் இருப்பன, ஊர்வன, பறப்பன, குரைப்பன என அனைத்துத் தரப்பினரும் இந்திய மீனவர் கொலைக்கெதிராக கிளரந்தெழுந்துள்ளனர்.

இதேபோன்று ம.க.இ.க ஆதரவு பெற்ற வினவும், புலம்பெயர் சந்தர்ப்பவாத திடீர் குறுந்தேசியவாதிகளில் இருந்து, புலிகளின் எச்சசொச்ச பாசிச கட்டமைப்புகளும், முன்னாள் இலங்கை அரசின் அடிவருடிகளான புளட் முதல் ரீ.பீ.சீ வானொலி வரை அனைத்தும் இன்று இக்கொலைகளை அடிப்படையாக வைத்து தமது நலனில் நின்று அரசியல் செய்கின்றனர்.

இக் கொலைகளுக்கு எதிராகக் குரல்கொடுக்க வேண்டுமென்பது மானிடதர்மம் என்ற சமூக கூட்டுப்பொறுப்பு என்பதற்கப்பால் ஒவ்வொருவரின் தனிமனித கடமையும் ஆகிறது. இதன் அடிப்படையில் எவரும் இக்கொலைகளுக்கு எதிராக குரல்கொடுக்கலாம்.

ஆனால் இவர்களின் இக்கொலைகளுக்கெதிரான குரல் இரு இனங்களுக்கிடையிலான ஏற்கனவே இருக்கும் பிளவை அதிகரிக்க வகை செய்வதாகவும், இலங்கை வடபகுதி மீனவர்களின் வாழ்வாதாரத்திற்கு உலை வைப்பதாகவும் உள்ளது.

ஆம், இந்திய இடது மார்க்ஸ்சிஸ்ட்டுகள் தொடக்கம் புலம்பெயர் குறுந்தேசிய தமிழ் வலது பாசிச சக்திகள் வரை, இந்திய மீனவர் விவகாரத்தில் இவர்களால் முன்வைக்கப்படும் விவாதத்தில் இரு விடயங்களில் இவர்கள் அனைவரும் ஒன்றுபடுகின்றனர்.

முதலாவது "சர்வதேச" தமிழ்தேசியத்தை முன்னிறுத்தி மீனவர் பிரச்சனையை, சிங்கள மீனவர்களுக்கும் இலங்கை, இந்திய தமிழ் மீனவர்களுக்குமிடையிலான இனமுரண்பாடாகக் காட்ட முனைகின்றனர்.

இரண்டாவது, இந்திய மீனவர்களால் அழிக்கப்படும் இயற்கைவளங்கள் பற்றிய எந்தவித கருத்தும் இல்லாமல், வரையறையற்ற மீன்பிடித்தொழிலுக்கு ஆதரவு தெரிவிக்கின்றனர் .

இதன் அடிப்படையில் இலங்கை மீனவர் சமூகத்திற்கெதிராக, செயற்படுகின்றனர். அதன் எதிர்காலத்தை கேள்விக்குறியாக்குகின்றனர்.

இக்கட்டுரை சிலதரவுகளின் பின்னணியில் மேற்கூறிய இவர்களது இரண்டு நிலைப்பாட்டையும் கேள்விக்குட்படுத்துவதுடன், இவர்களின் அரசியல் சந்தர்ப்பவாதத்தை சாடி நிற்கின்றது.

வடபகுதியின் மீன்பிடி அபிவிருத்தி பற்றிய சிறு வரலாற்றுப் பார்வை

இலங்கைக்கு பாரிய கடற்பிரதேசம் இருந்தும், இலங்கை இன்றுவரை மீன்பிடியில் எந்தவகையிலும் அபிவிருத்தியடைந்த நாடல்ல. மீன்பிடித் தொழில் அபிவிருத்திக்கான முதல் அடித்தளம்; சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்காவின் (1972 – 1977) பதவிக்காலத்தில் இடப்பட்டது. இக்காலப்பகுதியில் மீன்பிடி கூட்டுறவு சங்கங்களும், அகில இலங்கை மீன்பிடி தொழிலாளர் சமாசமும் உருவாக்கப்பட்டது. ஐந்தாண்டு திட்டம் தீட்டப்பட்டு, அத்திட்டத்தில் முதல் இரண்டாண்டுகள் கரையோர மற்றும் களப்புசார் மீன்பிடியை அபிவிருத்தி செய்ய திட்டமிடப்பட்டது. இதன் அடிப்படையில் இலகுகடன்கள் மீன்பிடி கூட்டுறவுச்சங்கங்களுக்கூடாக வழங்கப்பட்டது. இக்கடன்கள் வடக்கு-கிழக்கில் உபயோகிக்கும் மரவள்ளங்களையும், தெற்கில் பாவிக்கும் கட்டுமரங்களையும், வலைகளையும் தொழிலாளர்கள் பெற்றுக்கொள்ள வழங்கப்பட்டது.

அதன்பின் பதவிக்கு வந்த யூ.என்.பி. அரசு தனது திறந்த பொருளாதாரக் கொள்கைக்கேற்ப சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்காவின் திட்டத்தை சில மாற்றங்களுடன் நடைமுறைப்படுத்தியது. மீன்பிடித்தொழிலை ஜப்பான் நாட்டின் உதவியுடன் நவீனப்படுத்த, அந்நாட்டின் நிறுவனங்களுடன் ஒப்பந்தம் கைச்சாத்திட்டது.

இவ்வாறு கைச்சாத்திடப்பட்ட ஒப்பந்தத்தின்படி ஜப்பான் நாடு தனது கடல்சார் தொழில்நுட்பத்தை இலங்கையில் சந்தைப்படுத்தும் தனியுரிமையை தனதாக்கிக் கொண்டது. அத்துடன் இலகு கடன் மூலம் ஜப்பானிய நிறுவனங்கள் சிறு வள்ளங்களுக்கும், கட்டுமரங்களுக்கும் பயன்படும் வெளியிணைப்பு இயந்திரங்களை மீனவர் கூட்டுறவுச்சங்கங்கள் மூலமாக வழங்கியது. அத்துடன் உள்ளிணைப்பு இயந்திரங்களைக் கொண்ட கரை கடந்து தொழில் செய்வதற்கான நவீன படகுகளை தனியார் வங்கிகளின் உதவியுடன் கட்டுவதற்கான ஊக்குவிப்பும் அரசினால் வழங்கப்பட்டது. இதனைச் சரியாகப் பயன்படுத்தி பாரிய நலனை அனுபவித்தோர் மன்னாரில் இருந்து வடமராட்சி வரை தொழில் புரிந்த நடுத்தரவர்க்க மீனவர்கள் என்றால் மிகையாகாது. இதற்கான முக்கிய காரணிகளாக பின்வருவனவற்றை கூறலாம்.

1. தெற்குடன் ஒப்பிடுகையில் வடக்கின் பொருளாதாரம் சிறிமாவோ காலத்தில் இருந்தே மிக நன்றாக இருந்தது. அத்துடன் சேமிப்பு பழக்கத்துடன் இணைத்த தனிநபர்களுக்கிடையிலான வட்டிக்கு வழங்கும் முறை, இலகுவாக கடன் பெற்று தொழில் நடத்த வகை செய்தது.

2. பலநூறு வருடங்களாக வடபகுதியைச் சேர்ந்த சில கிராமத்தவர் மரப்படகு கட்டும் தொழில்நுட்பமும், அனுபவமும் கொண்டவர்களாக இருந்தமை. (இவர்கள் தம் பிற்காலத்தில் யா-ஏல, மற்றும் நீர்கொழும்பு பகுதியில் மரப்படகு கட்டும் தொழிலை சிங்கள தொழிலாளர்களுக்கு கற்றுக்கொடுத்தார்கள்)

3. நோர்வேயினால் அறுபதாம் ஆண்டுகளில் உருவாக்கப்பட்ட சீ-நோர் நிறுவனம் காரைநகரிலும், குருநகரிலும் வலையுற்பத்தி மற்றும் கண்ணாடிநார் இழைப்படகு உற்பத்திகளை மேற்கொண்டது. இதனால் மலிவுவிலையில் தொழிலாளர்கள் மேற்கூறிய உபகரணங்களை பெறமுடிந்தமை. (இந்நிறுவனம் பிற்காலத்தில் அரசமயப்படுத்தப்பட்டு, அதன் தொழில்நுட்பம் தெற்கில் படகுகள் தயார் செய்ய உபயோகிக்கப்பட்டது. இந்த சந்தர்ப்பத்திலும் காரைநகர் தொழில்நுட்பவியலாளர்களும் தொழிலாளர்களும் தென் இலங்கையர்க்கு தொழில்நுட்பத்தை பழக்கினர். தென்பகுதியில், குறிப்பாக யா-எல பகுதியில் உருவாக்கப்பட்ட கண்ணாடிநார் இழைப்படகுகளை தமிழ் இயக்கங்கள் பயன்படுத்தின. அப்படகுகள் காரைநகர் படகுகளை விட ஆழ்கடல் அலை அடிப்பை தாங்கக் கூடியவை. காரைநகர் படகு உற்பத்தி புளட் இயக்கக் கொள்ளையினால் நிறுத்தப்பட்டது. குருநகர் வலை உற்பத்தி நிறுவனம் புளட் இயக்கத்தாலும், புலிகளாலும் கொள்ளையிடப்பட்டதால் நிறுத்தப்பட்டு, வலையுற்பத்தி கொழும்புக்கு மாற்றப்பட்டது.

4. மீனின் பிறப்பும் வளர்ச்சியும் கடலடித்தளமேடை என்று சொல்லப்படும் Continental shelf, ஆழ்கடலுக்கும் பரவைகடல் /களம் / களப்பு கடலுக்கும் இடையிலான பகுதிலேயே நடைபெறுகிறது. இலங்கையின் பெரும்பகுதி கடலடித்தளமேடை மன்னாருக்கும் முல்லைத்தீவுக்கும் இடைப்பட்ட பிரதேசத்தில் அமைந்துள்ளது. இதன் நீளம் 480 கிலோ மீற்றராகவும் அகலம் 22 கிலோ மீற்றர் இல் இருந்து 60 கிலோ மீற்றர் வரை உள்ளது. ஆகவே இப்பகுதி உள்ளக அளவில் ஒப்பிடக்கூடிய மீன் உற்பத்தியாகும் பிரதேசமாகவுள்ளது. (இந்தியாவின் இரண்டாவது பெரிய கடலடித்தளமேடை கேரளா கரையோரம் உள்ளது. அதனால் தான் கேரளம் மிக முக்கிய மீன்பிடி பிரதேசமாகவுள்ளது.) இவ்வாறு இயற்கையாகவே மீன் உற்பத்தியாகும் பிரதேசத்தின் அருகில் வடபகுதி மீனவர்கள் சீவிப்பதால், அவர்களால் அதை அனுபவிக்க முடிந்தது.

5. வடபகுதியில் பிடிபடும் மீன் தென்பகுதியில் மிகவாக விரும்பப்படுகிறது. இதனால் அங்கு நல்ல விலையுடன் சந்தை வாய்ப்பும் கிடைத்தது அத்துடன் பதனிடப்பட்ட வடபகுதி மீனுக்கும் சந்தை வாய்ப்பும் வரவேற்பும் இருந்ததால், வடபகுதியில் பிடிக்கப்பட்ட மீன்கள் அனைத்தும் வீணாகாமல் பணமாக்கப்பட்டது.

இவ்வாறு மீன்பிடி அபிவிருத்தி வடபகுதி மீனவர்களின் வாழ்நிலையை உயர்த்தியது. 1983 இல் வடபகுதியின் அதிஉச்ச மீன்பிடி காரணமாக நாட்டின் 40 சதவீதத்திற்கும் அதிகமான மீன் உணவுத் தேவையை வடபகுதி மீனவர்களே பூர்த்தி செய்தனர். அக்காலத்தில் இலங்கையில் இருந்த மீன்பிடி தொழிலாளர்களில் 15 சதவீதமான மீனவர்கள் இந்த சாதனையை செய்தனர் என்பது இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.

பிற்குறிப்பு: இக்கட்டுரையில் இலங்கையின் தெற்கு மற்றும் முல்லைத்தீவிலிருந்து அம்பாறை வரையான கிழக்குக்கரையின் மீன்பிடி பற்றி பேசுவது தவிர்க்;கப்பட்டுள்ளது. இதன் அர்த்தம் இதை எழுதுபவர் யாழ்- மேலாதிக்கத்தை பிரதிநிதித்துவபடுத்துபவர் என்பதல்ல. அதேவேளை அங்குள்ள மீன்பிடிசார் குறைபாட்டை மூடிமறைப்பதற்காகவுமல்ல. இன்று விவாதத்திலுள்ள விடயம் இந்திய மீனவர்கள் கொலைசெய்யப்படுவதும், வடபகுதி மீனவர்களின் அவலமும் இந்திய மீனவர்களின் கடல்மேலாதிக்கமுமாகும். தெற்கு மற்றும் கிழக்கின் மீன்பிடி யுத்தம், சுனாமி, இயற்கை அனர்த்தங்களால் பாதிக்கப்பட்டு இன்றுவரை அது புனருத்தாரணம் செய்யப்படவில்லை. இதனால் தமிழ் சிங்கள மற்றும் முஸ்லீம் மீன்பிடி சமூகம் அனைத்தும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளது. இக் கட்டுரையாளருக்கு தெரிந்தவரை அங்கு கூட தமிழ் சிங்கள மீன்பிடி தொழிலாளர்களுக்குகிடையில் சொல்லத்தக்க அளவிலான முரண்பாடுகள் இருந்ததில்லை. ஆனால் இன்று அரசு சார்ந்த தமிழ், சிங்கள, முஸ்லிம் முதலாளிகள் பாரிய முதலிட்டு, தடைசெய்யப்பட்ட, இயற்கை வளத்தை அழிக்கும் டைனமைட் பாவித்து மீன்பிடியில் ஈடுபட்டுள்ளனர். அதேபோன்று இலங்கையில் கிழக்கு துறைமுகங்களை சீனா, ஜப்பான் போன்ற நாடுகளின் சமுத்திர மீன்பிடி (200 கடல்மைல்களுக்கப்பால்) கலங்கள் பாவிக்க அரசு அனுமதித்துள்ளது. இவ்வாறு அங்குள்ள பிரச்சனைகள் பிறிதொரு சந்தர்ப்பத்தில் எழுதப்படும்.

பகுதி 2

வடபகுதி மீன்பிடியின் இன்றைய நிலை

வடபிரதேச மீன்பிடி உச்சத்திலிருந்த 83 ஆம் ஆண்டில் மொத்தமான உள்ளக இயந்திரம் பொருத்தப்பட்ட படகுகள் 680 ஆகவும் வெளியிணைப்பு இயந்திரம் பொருத்தப்பட்ட கண்ணாடி இழைப்படகுகள் 2600 ஆகவும், மரவள்ளங்கள் 3865 ஆகவும் இருந்தது. இந்தக் காலத்தில் பிடிக்கப்பட்ட பெருந்தொகையான மீன்கள் பிரதானமாகக் கண்ணாடி இழைப்படகுகளாலும், கரையோர தொழிலாளர் பயன்படுத்தும் மரவள்ளங்கலாலேயே பிடிக்கப்பட்டது. ரோலர் பயன்பாடு இலங்கையில் 80 ஆம் ஆண்டில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டாலும், அது பின்வந்த காலத்தில் தடைசெய்யப்பட்டதுடன், யுத்தத்தால் வடபகுதி றோலர்கள் ஆழ்கடல் செல்வது தடுக்கப்பட்டது. ஆனாலும் வடபகுதியில் இருந்த றோலர்களின் தொகை நூறுக்கும் குறைவானதே.

வடபகுதின் ஆழ்கடல் மீன்பிடி தொழில்நுட்பம், ஆரம்பத்தில் கூறியது போல வலைபடுத்தலேயாகும். இவ் வலைகளின் கண் கடலின் ஆழத்திற்கேற்பவும், எவ்வகையான மீன்களை மீனவர்கள் குறிவைக்கின்றனர், எந்தவகை காலநிலை நிலவுகிறது போன்ற காரணிகளின் அடிப்படையிலும் வேறுபடும். உள்ளக யந்திரம் பொருத்தப்பட்ட படகுகள் யப்பானில் இருந்து இறக்குமதி செய்யப்பட்ட 5 இஞ்சி கண் விட்டத்திலிருந்து 8 இஞ்சி கண்விட்டமுள்ள, 7 இலிருந்து 10 மீட்டர் அகலமும் 1 இலிருந்து 2 கிலோமீட்டர் நீளமுள்ள வலைகளை உபயோகித்தனர். கண்ணாடி இழைப்படகுகளில் தொழில் செய்தோர் 3 இன்ச் கண்விட்டத்திலிருந்து 5 இன்ச் கண்விட்டமுள்ள அறக்கொட்டியான் வலை, திருக்கை வலை போன்றவற்றை பயன்படுத்தினார்கள். ஆனால் மரவள்ளம் உள்ளவர்கள் களங்கண்டி, சிறுவலை, கொட்டுவலை, விடுவலை, பறிக்கூடு, சூள், தூண்டில்வலைக் கயிறு, முரல் தூண்டி, சிங்க இறால் பிடித்தல் போன்ற களக்கடல் அல்லது பரவைக்கடல் சார் தொழிலை மேற்கொண்டனர். இதை விட மன்னார் பிரதேசத்தின் சில பகுதிகளில் கரைவலை இழுப்பும் தொழிலாக செய்யப்பட்டது.

இவ்வாறு ஓப்பீட்டளவில் இலங்கையிலே தெற்கை விட பல முறைகளில் வளர்ச்சியடைந்திருந்த வடக்கின் மீன்பிடி, 83 ஆம் வருடத்தின் பின்வந்த யுத்தக்காலத்தில் முற்றாக அழிக்கப்பட்டது. குறிப்பாக யாழ் மாவட்டத்தின் மீன்பிடி உபகரணங்களும், மீன்பிடி முறைமைகளும், உள்கட்டுமானமும் சந்திரிக்காவின் ஆட்சிக்காலத்தில், புலிகள் மக்களை யாழிலிருந்து வன்னிக்கு அனுப்பியபோது முற்றாக அழிக்கப்பட்டது. மன்னாரின் நிலையும் அதேபோன்று பழுதுபாற்பதற்கான வசதியின்மை, அரசபடைகளின் அட்டூழியம் போன்றவற்றால் அழிவுகண்டது.

இன்று வடக்கின் மீன்பிடித் திறனானது வெளியிணைப்பு இயந்திரம் கொண்ட 2200 கண்ணாடி இழையப் படகுகளையும், 1800 மரவள்ளங்களையும், 120 உள்ளிணைப்பு இயந்திரம் கொண்ட மீன்பிடிக்கலங்களையும் கொண்டுள்ளது. அத்துடன் மன்னாரிலும், குருநகரிலும் மொத்தமாக 23 குறைந்த இழுதிறன் கொண்ட இறால் பிடிக்கவெனப் பாவிக்கும் றோலர்கள் சட்டத்திற்கு முரணாக இயங்குவதாகவும் தகவல்கள் சொல்கின்றன.

தமிழ்நாட்டின் மீன்பிடி சிறு வரலாற்று பார்வையும் சில தரவுகளும்

தமிழ்நாட்டின் மீன்பிடி உள்நாட்டு உணவுக்காகவே பயன்தரும் வளமாக பல காலமாக இருந்து வந்தது. ஆனால் 1972 இல் மத்திய அரசால் முன்வைக்கப்பட்ட மீன்பிடி அபிவிருத்தித்திட்டத்தின்படி சர்வதேசதரத்தில் அபிவிருத்தி செய்யப்பட்டது. இதன் அடிப்படையில் கேரளத்தில் நோர்வே சர்வதேச அரச அபிவிருத்தி நிதியுடன் அறுபதுகளின் இறுதியில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட இயந்திர இழுவைப்படகுகள் தமிழகத்திலும் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. வள்ளம், கட்டுமரம் மூலம் சிறுவலைகளை பயன்படுத்தி தொழில் செய்ததற்கு பதிலாக இந்தவகையான பொறிமுறையை பாவிப்பதனால், உற்பத்தித்திறன் கூடுவதால் மீனவர்களின் வாழ்க்கைத்தரம் உயரும் என இந்திய அரசினால் நம்பப்பட்டது. 1972 ஆம் ஆண்டளவில் 200 ஆகவிருந்த இயந்திரப் படகுகளின் தொகை 2008 இல் 5595 ஆக உயர்ந்தது. தமிழ்நாட்டின் மீன்பிடி உற்பத்தித்திறன் இன்று கேரளா, குஜராத்திற்கு அடுத்ததாக இந்தியா அளவில் மூன்றாம் இடத்தில் உள்ளது. 2008 ஆம் ஆண்டின் தமிழ்நாட்டின் மீன் உற்பத்தி 3,93,266.30 தொன்களாகும். இதில் 72644 தொன்கள் ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டு 18.3 பில்லியன் (அல்லது 18131.4 மில்லியன்)இந்திய ரூபாய்கள் வருமானமாக பெறப்பட்டுள்ளது. இது சர்வதேச நாடுகளுக்கான ஏற்றுமதியால் பெறப்பட்ட வருமானம் மட்டுமே. உள்நாட்டு சந்தைப்படுத்தலால் பெறப்படும் வருமானம் இதைவிட அதிகமானது. இதன் அடிப்படையில் இன்று தமிழ்நாட்டின் மீன்பிடியானது செல்வம் கொழிக்கும் தொழிலாக இருக்கிறது.

ஆனால் மீன்பிடியால் பெறப்படும் செல்வம் எதுவும் யாருக்குப் போய் சேரவேண்டுமென 1972 ஆம் ஆண்டின் அரசதிட்டத்தில் கூறப்பட்டதோ அவர்களுக்கு அது சென்றடையவில்லை. காரணம் மீன்பிடி மேற்கூறிய திட்டத்தின் அடிப்படையில் அபிவிருத்தி செய்யப்பட்டபோது அரச நலன்களை பாவித்து அதில் முதலீடு செய்தவர்கள் இந்திய அரசியற் கட்சிகளில் செல்வாக்குப் பெற்ற பெரும்பணக்காரர்களும், அரசியல்வாதிகளும், மீன்பிடிக்கே சம்பந்தமில்லாத வேற்றுச் சமூகத்தை சேர்ந்த கோடீஸ்வரர்களுமேயாகும். அரச மீன்பிடித்திட்டம் 1972 இல் நடைமுறைக்கு வந்தபோது பரம்பரை பரம்பரையாக மீன்பிடித்தோருக்கு அதில் முதலீடு செய்வதற்கான வளங்கள் இல்லாதிருந்ததும், அரச யந்திரத்தின் லஞ்ச லாவண்யக் கொடுமையும், அடித்தட்டு மீனவர்கள் மீன்பிடி அபிவிருத்தியின் நலனை அனுபவிக்க தடையானதெனலாம்.

மேலும் நோர்வே அரசினால் ரோலர் இழுவைப்படகுகள் கேரள மாநிலத்தில் அறிமுகப்படுத்திய போதும் இதேநிலை தான் அங்கும் நடந்தது. அங்கு பாரம்பரிய மீனவர்கள் வாழ்க்கை பொருளாதார வறுமைக்குள் தள்ளப்பட்டு, அவர்கள் நாளாந்த கூலிகளாக்கப்பட்டார்கள். மீன்பிடியை தளமாகக் கொண்டு பெரும் பணக்காரர் தமது மூலதனத்தை உயர்த்திக் கொண்டார்கள். இதற்கு துணைபோன நோர்வே அரசு, தமது கேரள அபிவிருத்தி செயற்திட்டத்தை ஆய்வுசெய்து, அது பல ஏழைகளை உருவாக்கியதுடன், இயற்கைவள அழிவுக்கும் வழிவகுத்ததென ஐக்கியநாடு சபையின் உலக அபிவிருத்தி சம்பந்தமான கூட்ட தொடரின் போது சுயவிமர்சனம் செய்துகொண்டது. இன்றுவரை கேரளாவில் நோர்வேயின் மீன்பிடி அபிவிருத்தி எவ்வாறு ஒருநாட்டில் அபிவிருத்தித்திட்டம் மேற்கொள்ளக் கூடாதென்பதற்கு உதாரணமாகவுள்ளது.

ஆனால் இதை ஒன்றும் கணக்கில் எடுக்காது இந்திய மத்திய அரசும், தமிழ்நாடு மாநில அரசும் கேரளாவில், சமூகப் பாதிப்பையும், இயற்கைவள அழிவையும் ஏற்படுத்தி ஒருசில பணமுதலைகளை மேலும் பொருளாதாரத்தில் உயர்த்திய மீன்பிடி அபிவிருத்தித் திட்டத்தை தமிழ்நாட்டிலும் நடைமுறைப்படுத்தியதின் விளைவு, பஞ்சத்திலும் அடுத்தவர்க்கு அடிபணியாது, கடலை நம்பியே வாழ்ந்த பெருமைமிகு பாரம்பரியம் கொண்ட தமிழ்நாட்டு மீனவச் சமூகம் பெருமுதலாளிகளின் இயந்திரபடகுகளில் நாட்கூலிகளாக்கப்பட்டனர்.

மேற்கண்ட தகவல்கள் இந்திய மாநிலமான தமிழ்நாட்டின் ஒட்டுமொத்த மீன்பிடி சார்ந்ததாகும். இன்று இலங்கை கடல்வலயத்தில் அத்துமீறல் செய்து நம் தேசத்தின் கடல்வளத்தை சூறையாடி, இயற்கை அழிவிற்கு வழிவகுக்கும் இந்தியக் கரையோர பிரதேசங்கள் பற்றி பார்ப்போமாகில் மன்னார் வளைகுடாவுக்கு வடக்கிலும் வங்காள விரிகுடாவுக்கும் இடைப்பட்ட புவியடி தளமேடையில் நாகப்பட்டினம் வடக்கிலிருந்து ராமேஸ்வரம் தெற்கு வரையாக கிட்டத்தட்ட 480 கீலோமீற்றர் கரையோர பிரதேசத்தில் வசிக்கும் மீனவர்கள் தொழிலில் ஈடுபட்டுள்ளனர். இது தமிழ்நாட்டின் ஒட்டுமொத்த கரையோர பிரதேசத்தில் கிட்டத்தட்ட 43 சதவீதமாகும்.

அத்துடன் 2002 ஆம் ஆண்டு இந்திய அரசின் கணக்கெடுப்பின்படி நாகப்பட்டினத்தில் 1465 றோலர்களும், தஞ்சாவூரில் 469 ரோலர்களும், புதுக்கோட்டையில் 866 றோலர்களும், இராமநாதபுரத்தை சேர்ந்த 1865 றோலர்களில் 980 றோலர்களும் (மீதமானவை மன்னார் வளைகுடாவில் தொழில் செய்கின்றனர்), அதவாது மொத்தமாக 3780 இந்திய றோலர்கள் பாக்குநீரிணைப் பகுதியில் மீன்பிடியில் ஈடுபட்டுள்ளன. இத்தகவல் 2002 ஆம் ஆண்டை சேர்ந்தது. இன்றுவரை இந்தத் தொகை அதிகரித்தே வந்துள்ளது. ஆரம்பத்தில் குறிப்பிட்டது போல இவற்றில் பெரும்பாலானவை கோடீஸ்வர முதலாளிகளுக்கும், பாரிய மீன் ஏற்றுமதி கொம்பனிகளுக்கும் சொந்தமானதாகும்.

இதைவிட இப்பிரதேசத்தில் இலங்கையின் வடபிரதேசத்தைப் போல கரைசார் மீன்பிடியில் ஈடுபடும் 12500 மரவள்ளங்களும், 19500 கட்டுமரங்களும் கடற்றொழிலில் ஈடுபடுத்தப்படுகிறது. இவர்களும் பெரும்பாலும் சிறு வலைகளை பாவித்து மீன்பிடிக்கின்றனர்.

பகுதி 3

மீன்பிடித்திறன் அதிகரிப்பும் கடல்வள அழிவும்

கடலில் உருவாகும் மீன்வளத்தின் அடிப்படையில் கிடைக்கவல்ல வருமானத்திற்கு மீறியதான மீன்பிடித்திறனை அதிகரிக்க முதலீடுசெய்வதும், அதைக் கட்டுப்படுத்தி மீன்வளத்திற்கேற்ப முதலீடு செய்ய வகைசெய்யாமல், மீன்பிடித்துறையில் தாராளமய முதலீட்டை ஒரு அரசு தனது கொள்கையாக கொண்டிருக்குமானால் அதனால் முதலில் பாதிப்படைவதும், அழிவுக்குள்ளாவதும் கடல்சார் வளங்களே.

உற்பத்தி உபகரணங்களில் முதலீடு செய்யும்போது, அதை இலாபத்துடன் திருப்பிப் பெற்றுக்கொள்ள வேண்டிய தேவை முதலீட்டாளருக்குண்டு. ஆனால் மீன்பிடித்தொழில் ஒரு தொழிற்சாலையில் இயந்திரங்களையும், மனிதரின் உழைப்பையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு மூலதனத்தை உயர்த்துவது போலல்ல. மீன்வளம் இயற்கை சார்ந்தது. ஒரு தொழிற்சாலையில் இயந்திரத்தை வைத்து உற்பத்தியை கூடவோ அல்லது குறைக்கவோ முடியும்.

சந்தை நிலவரத்திற்கேற்ப உற்பத்தியைக் கட்டுப்படுத்த முடியும். ஆனால் மீன்வளம் அப்படி அல்ல. மீன்வளத்தின் உருவாக்கம் பல ஆண்டுகளைக் கொண்ட இயற்கைசார் உற்பத்திப் பொருள். மீன்வளத்தின் உருவாக்கம் கடலின் ஆழம், அதன் அடித்தளத் தாவரவியல், கடலின் புவிசார் அமைப்பு, கடலின் நீரோட்டம், மற்றும் கடலின் வெப்ப தட்ப நிலையில் தங்கியுள்ளது. இதன் அடிப்படையில் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு கடற்பரப்பில் மேற்கூறிய மீன்வளர்சிக்கான சூழலியல் காரணிகள் மீன் வளர்ச்சிக்கு உகந்ததாக இருக்கும் போது ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு மீன்கள் தான் உருவாகும். மீன்வளர்ச்சிக்கான சூழலியல் காரணிகள் சில வருடங்களில் மிக மிக சாதகமானதாகவுள்ள போது அடிப்படை உற்பத்தி அளவிலிருந்து 00,2 – 00,5 சதவீதத்துக்கு கூடுதலாக உருவாகலாம். ஆனால் இந்த காரணிகளில் ஏதாவது ஒன்று பாதகமானதாக அமையும்போது மீன் வளர்ச்சியின் அளவு 10 சதவீதத்தில் இருந்து 90 சதவீத வீழ்ச்சியை அடையலாம்.

இதனடிப்படையில், இயற்கையுடன் இணைந்து அதற்கு பங்கமேற்படாது மீன்பிடித்தொழில் செய்வதானது, மீன்வளர்ச்சிக்கான மேற்கூறிய சூழலியல் காரணிகளை பாதிக்காமலும், மீன்வளத்தில் கூடியது மூன்றில் இரண்டு பங்கை மட்டும் பிடிப்பதுவாகும். அதேவேளை குறைந்தது மீன்வளத்தில் மூன்றில் ஓன்று பங்காவது இருந்தால் தான் அதன் மறுஉற்பத்திக்கு வசதியாகவிருக்கும். அத்துடன் அந்த மீன்களில் குறைந்தது 75 சதவீதம் மீன்கள் மறுஉற்பத்திக்கு தயாராகவுள்ள பெண் மீன்களாகவும் இருக்கவேண்டும். அதாவது இனப்பெருக்கத்தை செய்யக் கூடியனவாக, முட்டையிடக் கூடியனவாக இருக்க வேண்டுமென கடல்வள ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன.

ஆனால் கொள்ளை இலாபத்தில் குறி கொண்டியங்கும் போது, இருக்கின்ற மீன்வளம் அனைத்தையும் தமதாக்கி கொள்ளும் போட்டி எழும். அதற்காக மீன்களை கடலிலிருந்து பெயர்த்;தெடுக்கும் பாரிய உற்பத்தி உபகரணங்களை, அவர்கள் பெரும் முதலீட்டில் வாங்கிக் குவித்து மீன்பிடியின் அளவை அதிகரிக்கும் போட்டி அவர்களிடையே வளர்ந்து கொண்டு போகும். ஆனால் அதேவேகத்தில் மீன்வகைளின் மறுஉற்பத்தி நடைபெறுவதானது மனிதனால் கட்டுப்படுத்த முடியாத, கடற்சூழல் மற்றும் தட்ப வெட்பக் காரணிகள் பலவற்றில் தங்கியிருக்கின்றது. அதனால் மீன்களின் மறுஉற்பத்திக்கு அதி அத்தியாவசியமான சினைப்படும் திறனுடைய மீன்கள் இவ்வகை கட்டுப்பாடற்ற நாசகார மீன்பிடியால் அருகிவிடும். இதனால் மீன் வகைகளின் மறுஉற்பத்தி படுபாதாள வேகத்தில் குறையும். மீன்கள் இறுதியில் கடலில் முற்றாக அருகி மீன்வளம் இல்லாத கடல்களாக அவை மாறிவிடும்.

மெதுமெதுவாக தண்ணீர் ஊறும் கிணற்றில் இராட்சத நீரிறைக்கும் இயந்திரம் வைத்து அடியொற்ற தண்ணீரை உறுஞ்சுவதற்கு இதனை ஒப்பிட்டு நோக்கினால் மீன்களின் மறுஉற்பத்தி வேகத்திலும் கூடுதலாக வேகத்தில் அவற்றை கடலிலிருந்து இழுத்து எடுக்கும் கொள்ளை இலாபம் ஒன்றே குறி என்றியங்கும் இந்தப் பெரும் முதலைகள் மீன்வளத்தை அழித்தொழித்த பின்னர் இன்னும் வேறு நாட்டு கடல்வளங்களை கொள்ளையிட நகர்ந்து கொண்டேயிருப்பார்கள்.

இயற்கைக்கு முரணான நாசகார மீன்பிடி- ஒரு சர்வதேச உதாரணம் .

மேற்கூறியது போன்று இயற்கைசார் மீன்பிடிக்கு முரணாக நாசகார மீன்பிடியை மேற்கொண்டு கடல்வளத்தை அழித்த நாடுகள் பலவுண்டு. இரண்டாம் உலகயுத்தத்தின் பின, அழிந்துபோன பொருளாதாரத்தை கட்டவேண்டிய பாரிய தேவை ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கு முக்கியமானதாகவிருந்தது. பொருளாதார வளர்ச்சியையே முக்கியமானதாக இந்த நாடுகள் கருதின. இயற்கைவளங்களை அள்ள அள்ளக் குறையாத அமுதசுரபிகளாக நினைத்து பொருளாதார வளர்ச்சியை திட்டமிட்டனர். இதன் அடிப்படையில் பாரிய முதலீடுகளை மீன்பிடியில் முதலிட்டனர். பொருளாதாரம் வளர்ந்தது. ஆனால் இப்பொருளாதார வளர்ச்சியின் பின்னணியில் பாரிய அழிவை இந்நாடுகளின் கடல்வளங்கள் கண்டன. உதாரணமாக இத்தாலி, கிரீஸ், ஸ்பெயின், நோர்வே, ஜப்பான் போன்ற நாடுகளைக் குறிப்பிடலாம். இந்த நாடுகளில் மிகப் பாரதூரமான கடல்சார்வள அழிவை ஏற்படித்திய நாடு ஸ்பெயின் ஆகும்.

பல பில்லியன்களை முதலிட்டு தனது மீன்பிடித்திறனை அதிகரித்த ஸ்பெயின், அதற்கு வசதியில்லாத அருகில் இருந்த நாடான போர்த்துக்கல்லின் கடல் பிராந்தியத்திலும் தனது இராட்சத படகுகள் மூலமும் றோலர்கள் மூலமும் மீன்பிடித்தது. கண் மண் தெரியாத மீன்பிடி காரணமாக எண்பதுகளின் நடுப்பகுதியில் மீன்வளம் அறுபதுகளில் இருந்ததை விட 90 சதவீதத்தால் குறைந்து போயிருந்தது. பாரிய முதலீட்டுடன் உலகத்தில் இரண்டாவது பெரிய மீன்பிடித்திறனை கொண்டிருந்த ஸ்பானிய நாட்டின் மீன்பிடி முற்றாக ஸ்தம்பித்தது. வேலையில்லாத் திண்டாட்டமும், பொருளாதார வறுமையும் ஸ்பானியக் கரையோர பிரதேசங்களை வாட்டியது. ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தின் உதவியுடன் நடாத்திய கடல்ஆய்வு பல்லாயிரக்கணக்கான கடல் மைல் கடலடித்தளம் முற்றுமுழுதாக அழிந்து போயிருப்பது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. ஆய்வாளர்கள் அறுபதாம் ஆண்டின் நிலையை மறுபடியும் இயற்கை தானாகவே உருவாக்க குறைந்து நூறு வருடங்களாவது எடுக்குமென கணக்கிட்டனர். அத்துடன் சிலவகை கடலடித் தாவரங்களும், மீன் இனங்களும் இனி அந்தக் கடற்பரப்பில் உருவாக சந்தர்ப்பம் இல்லை என்றும் முடிவு கூறினார். வறுமையில் இருந்து கரையோரப் பிரதேசத்தை விடுவிக்கவும், தனது பொருளாதாரத்தை மேம்படுத்தவும், ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தின் உள்ளக சந்தை வைப்பை பெறவும், வேறும் பல முக்கிய பாதுகாப்பு காரணங்களுக்காகவும் ஸ்பானிய அரசு, ஐரோப்பிய ஒன்றியத்துடன் இணைந்தது. வறுமையில் இருந்து கரையோரப் பிரதேசத்தை விடுவிக்க ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தின் அனுசரணையுடன் இரு திட்டங்கள் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது.

முதலாவது இராஜதந்திர உறவுகளையும், கடற்படை அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி மேற்காபிரிக்க கரையோரம் மீன்பிடித்தலாகும். அத்துடன் டென்மார்க், இங்கிலாந்து போன்ற நாடுகளின் வடகடல் பிரதேசத்தில் அந்நாடுகளின் நல்லெண்ண அனுமதியுடன் குறிப்பிட்ட அளவு தொன் மீன்களைப் பிடித்தல். இரண்டாவது ஸ்பானிய கரையோரப் பிரதேசங்களில் உல்லாசப் பயணக் உள்கட்டுமானங்களை உருவாக்கி உல்லாசப்பயணிகள் மூலம் வரும் வருவாயில் வறுமையை ஒழித்தலாகும். இன்று இருபது வருடங்களில் பின் இந்த இரு திட்டங்களில் இரண்டாவது திட்டம் பல வழிகளில் வெற்றி அளித்துள்ளது. ஆனால் மேற்காபிரிக்க கரையோரம் மீன்பிடிக்கும் திட்டமானது ஸ்பானியாவின் அத்துமீறலால் பல்லாயிரம் ஆபிரிக்க மக்களை வறுமையில் தள்ளியுள்ளது. அவர்களின் கடல்வளம் பாரிய ரோலர்களின் மூலம் களவாடப்படுகிறது. ஐக்கியநாடுகள் சபையில் இதைப்பற்றிய விவாதம் வந்தபோதெல்லாம் தமது அதிகாரத்தைப் பாவித்து ஐரோப்பிய ஒன்றியம் ஸ்பானியாவின் அத்துமீறலையும், மேற்காபிரிக்க கடல்வளங்களின் மீதான காட்டுமிராண்டித்தனமான வன்முறையையும் நியாயப்படுத்தியது. இன்றும் தொடர்ந்து அதையே செய்கின்றது. அது மட்டுமல்லாமல் செனகல் போன்ற நாடுகளில் ஸ்பானிய காட்டுமிராண்டித்தனத்திற்கெதிராக போராட வெளிக்கிட்ட உள்நாட்டு மீனவர்களையும். அவர்களில் அரசியல் வழிகாட்டிகளையும், இலஞ்சம் வாங்கும் உள்நாட்டு அரசியல் கைக்கூலிகளின் உதவியுடன் கொலைசெய்தது ஸ்பானிய அரசு. அதேவேளை ஸ்பானியா கொள்ளையடிக்கும் ஆபிரிக்க கரையோரநாடுகளில் ஐரோப்பிய ஒன்றியம் தனது அரசு சார்பற்ற தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனங்களின் மூலம் கடல்வள அழிவுக்கு எதிரான மக்கள் போராட்ட உத்வேகத்தை தடுத்து நிறுத்திய வண்ணமுள்ளது. எப்படித்தான் இருந்தாலும், எந்தவகை கடற்கொள்ளையில் ஈடுபட்டாலும், ஒருகாலத்தில் உலக அளவில் மீன்பிடியில் முதல் பத்து நாடுகளில் ஒன்றாக இருந்த ஸ்பானியா இன்றுவரை அந்த இடத்தை திரும்பவும் பிடிக்கமுடியவில்லை. இன்று அயல் நாடுகளினதும், வேறு வலைய நாடுகளினதும் கடல்வளங்களை கொள்ளையடிக்க புறப்படிருக்கும் புதிய கடற்கொள்ளைக்காரர்களான சீனர்களும் இந்தியர்களும் 2003 ஆம் ஆண்டிலிருந்து, உலக அளவில் மீன்பிடியில் முதன்மை வகிக்கும் முதல் பத்துநாடுகளில் முறையே முதலாம் இடத்திலும் ஐந்தாம் இடத்திலும் இருக்கின்றார்கள்.

ஆம் இன்று எம்தேசம் மேற்கு ஆபிரிக்க கடல்வளம் ஸ்பெயின் நாட்டின் கடற்கொள்ளைக்கு ஆளாகும் நிலைபோல தெற்கில் சீன அரக்கர்கள் கொள்ளையை ஆரம்பித்துள்ளனர். வடக்கில் இந்தியக் கொள்ளையர்கள் எமது கடல்வளங்களை பலவருடங்களாக கொள்ளயிடுகின்றனர்.

பகுதி 4

இந்திய அத்துமீறல்களும், இயற்கைவள அழிவும் இலங்கை தமிழ் மீனவரின் வாழ்நிலையும்

இலங்கையின் வடபிரதேசக் கடலில் இந்திய நாசகார மீன்பிடி எவ்வகை அழிவை ஏற்படுத்துகிறதென பார்க்கமுன், பாதிக்கப்படும் பிரதேசங்களின் கடல்வளத்தை பற்றியும், அவற்றின் தன்மை பற்றியும் அறிந்து கொள்வது, அழிவு எவ்வாறு நிகழ்த்தப்படுகிறது, மற்றும் அதனால் ஏற்படும் பாதிப்புகள் பற்றியும் விளங்கிக் கொள்வதற்கு இலகுவாக இருக்கும்.

வடபகுதியின் கடல் பகுதியில் மீன்வள உருவாக்கதிற்கான இருவகை சூழல்கள் காணப்படுகின்றது.

1.கடற்கரையில் இருந்து இரண்டு கடல் மைலுக்கு உட்பட்ட ஐந்து பாகம் வரை ஆழம் கொண்ட பிரதேசம்.

2. ஐந்து பாகத்திற்கு மேற்பட்ட ஆழம் கொண்ட கடற்பிரதேசம். (இலங்கையின் பிரத்தியேக பொருளாதார கடல்வலைய எல்லை வரையான பிரதேசம்)

1. கடற்கரையில் இருந்து இரண்டு கடல் மைலுக்கு உட்பட்ட ஐந்து பாகம் வரை ஆழம் கொண்ட பிரதேசம்.

இப்பிரதேசம் கடற்கரையில் இருந்து இரண்டு கடல் மைலுக்கு உட்பட்ட, மூன்றிலிருந்து ஐந்து பாகம் ஆழம் கொண்டதாகும். இதன் அடித்தளம் பெரும்பான்மையாக முருகைக்கல்லும், மணலும், சேறும் கலந்ததாகவிருக்கும்.

இப்பிரதேசத்தைக் கடலடித்தளத்தின் தன்மை, தாவரவியல், போன்றவற்றின் அடிப்படையில் இரண்டாக பிரிக்கலாம்.

1. கரையிலிருந்து ஒரு பாகம் ஆழத்தைக் கொண்ட சேற்று மற்றும் மணல் அடித்தளத்தைக் கொண்ட பிரதேசம்

2. ஒன்றிலிருந்து ஐந்து பாகம் வரை ஆழம் கொண்ட முருகை மற்றும் மணல் அடித்தளத்தைக் கொண்ட கடற்பிரதேசம்.

1.1. ஒரு பாகம் ஆழத்தைக் கொண்ட சேற்று மற்றும் மணல் அடித்தளத்தைக் கொண்ட பிரதேசம்

இக்கடற்பரப்பை களக்கடல், களப்புக் கடல் என்றும் சில பிரதேசங்களில் பரவைக்கடல் என்றும் அழைப்பர். அநேகமான இடங்களில் இக்கடலின் கரைப்பகுதி ஆரம்பகாலத்தில் கடலாகவிருந்து, பின்பு மறுபடியும் இயற்கையின் மாற்றத்திற்கேற்ப மறுபடியும் கடலாக மாறிய இடங்களாகும். காலகாலமாக நடந்த இந்த மாற்றங்கள் இப்பரவைக் கடலின் மீன்வளர்ச்சிக்கான சூழலியல் காரணிகளில் முக்கியமானதாகும். தரையாகவிருக்கும் நிலம் கடலாக மாறும் போது கடலின் பௌதிகவியலில் மாற்றமேற்படுகிறது.

இந்த மாற்றங்களுக்கு கடலடித்தள தாவரவியலில் பாரிய செல்வாக்கு செலுத்துகிறது. கடலடித்தள தாவரவியலின் மாற்றமும், அதன் வளர்ச்சியுமே எந்தவகையான உயிரினங்கள் அக்கடல் பகுதியில் உருவாகின்றது என்பதை தீர்மானிக்கின்றது. இக்கடல் பகுதி சேறும் மணலும் கலந்த ஒரு பாக ஆழத்திற்கு உட்பட்டதாக இருக்குமானால் கடல் அறுகு, சாதாளை போன்ற தாவரங்களை கொண்டதாகவிருக்கும். சல்லி, திரளி, கிழக்கன், சுண்ணாம்புக்கெளுத்தி, மணலை, திருவன், கயல் போன்ற மீன்வகைகளும், வெள்ளைறால், மட்டறால், வெள்ளைநண்டு, குழுவாய்நண்டு போன்ற நண்டு இனங்களும், ஆடாதிருக்கை, புலியன் திருக்கை இன திருக்கைகளும், இங்கு உருவாகி ஆழ்கடல் சென்று பருவகாலத்தில் இனபெருக்கத்திற்கு தான் பிறந்த இடத்தை தேடிவரும். சிறையா போன்ற மீன்கள் இக்களக்கடலில் உற்பத்தியாகின்றன. இந்தவகை கடல் பகுதி புங்குடுதீவு பெரியபிட்டியில் இருந்து, பருத்தியடைப்பு ஊருண்டி ஊடாக தோப்புகாட்டு முனங்குக்கும் தம்பாட்டி கிழக்கு முனயூடாக, அராலி, நாவாந்துறை, பண்ணை பாசையூர் ஈறாக கொழும்புத்துறை வரையும் தொடர்கிறது.

1.2. ஒன்றிலிருந்து ஐந்து பாகம் வரை ஆழம் கொண்ட முருகை மற்றும் மணல் அடித்தளத்தைக் கொண்ட கடற்பிரதேசம்.

இக்கள கடலுக்கு ஒரு பாகத்திற்கும் ஐந்து பாகத்திற்கும் இடையில் ஆழம் இருந்தால் அதன் கடலடி நிலம் மணலாலும், சிறு முருகை கற்தளத்தையும் கொண்டதாக இருந்து வருகிறது. இப்பகுதியின் கடலடித் தாவரங்களாக பெரும்பாலும் சாட்டாமாறு காடுகளும், கடற்தாளைப் பற்றைகளையும், பல்லின பாசிகளையும் கூறலாம். இப்பகுதியில் விளை, ஓரா, ஒட்டி, கலைவாய், கிளி, சுங்கன்கெளுறு, செம்பல்லி, மதணன், செங்கண்ணி, பூச்சை, கறுவா, மசறி, கீளி, போன்ற மீன் வகைகளும் சிங்கறால் என்ற நண்டு இனமும், கட்டித்திருக்கை, கருவால்திருக்கையும் இக்கடல் பிரதேசத்தில் உருவாகிறது. அத்துடன் இக்கடல் பிரதேசத்தில் கணவாய், சிறையா போன்ற கூட்டமாக வாழும் மீனினத்தின் வாழ்விடமாகவும் இது உள்ளது. கணவாய் இப்பகுதியில் சாட்டமாறு, மற்றும் கடல் தாளையின் தண்டுகளில் இடும் முட்டைகள் நீரோட்டத்தின் உதவியுடன் மேற்கூறிய ஒரு பாக ஆழத்திற்கும் குறைந்த கள கடலின் கரை பகுதியை அடைகின்றன. அங்கிருக்கும் வெதுவெதுப்பான நீரினால் முட்டைகள் கணவாய் குஞ்சுகளாக பொரிக்கின்றன. குஞ்சுகள் பிற்பாடு நீரோட்டத்தின் உதவியுடன் வந்தவிடத்தை சென்றடைகின்றன. இக் கணவாய்கள் ஒன்றிலிருந்து இரண்டு பாக ஆழத்தில் களம் கண்டி பெரும் கூட்டம் வைத்திருக்கும் மீனவர்களால் பிடிக்கப்படுகிறது.

ஆனால் சிறையா மீன்கள் கரைசார் பகுதியில் முட்டையிடுகின்றன. அம் முட்டைகள் பொரித்து குஞ்சுகள் வெளிவரும். அக் குஞ்சுகளை மணலை என அழைப்பர். சில மாதங்களின் பின் மணலைகள் வளர்ந்து நடுநிலை அடைகின்றபோது அவை களக்கடலில் இருந்து வெளியேறி, தாய் மீன்கள் இருக்கும் ஆழமான ஒரு பாக ஆழத்திற்கு மேற்பட்ட பகுதிக்கு புலம்பெயர்ந்து விடும். இந்நிலையில் அதை காடன் என்று அழைக்கப்படும். இக் காடன்கள் சினைக்கும் பருவம் அடையும் போது கிட்டத்தட்ட முழுவளர்ச்சியையும் அடைந்து விடும். அப்போது அதை சிறையா என அழைப்பார்கள். சினைத்து இனப்பெருக்க காலத்தில் அவை மறுபடியும் தாம் பிறந்த களக் கடலுக்கு முட்டையிட சிறையாக்கள், கூட்டம் கூட்டமாக வரும். இவைகளை விடுவலையை உபயோகித்து தொழிலாளர்கள் பிடிப்பது வழக்கம். இந்தவகை ஒரு பாக ஆழத்திற்கும் ஐந்து பாக ஆழத்திற்கும் இடைப்பட்ட கடற்பகுதி மன்னார் விடத்தல்தீவு, இலுப்பைக் கடவை, வெள்ளாம்குளம், நாச்சிக்குடா ஊடாக கவுதாரிமுனை வரைக்கும். பின்பு மண்டைதீவு கரை தொடக்கம் வேலணை, செட்டிபுலம், புங்குடுதீவு, நயினாதீவு, அனலைதீவு, எழுவைதீவு, போன்ற தீவுகளின் பின்பக்கமாக தொடர்ந்து, காரைதீவு கற்கோவளம் ஊடாக பருத்தித்துறை முனை வரையும் தொடர்கிறது.

2. ஐந்து பாகத்திற்கு மேற்பட்ட ஆழம் கொண்ட கடற்பிரதேசம்.( இலங்கையின் பிரத்தியேக பொருளாதார கடல்வலைய எல்லை வரையான பிரதேசம்.)

இது தலைமன்னாரிலிருந்து கச்சதீவை உள்ளடக்கிய பாக்குநீரிணையின் நெடுந்தீவு வாய்க்கால், மேற்கு வாய்க்கால், காங்கேசன்துறைக்கு அடுத்துள்ள ஏழாம் வாய்க்கால் ஈறாக பருத்தித்துறையை அடுத்துள்ள கிழக்கு வாய்க்கால் வரை தொடர்கிறது. இலங்கையின் பிரத்தியேக பொருளாதார வலயதிற்குள் அடங்கும் இந்தப் பிரதேசத்தின் அகலம் 14 இக்கும் - 23 நோர்டிகல் மைலுக்கும் இடைப்பட்டதாகவுள்ளது. இந்தப் பிரதேசத்தின் ஆழம் பற்றி சரியான தகவல்கள் கிடைக்கவில்லை என்றாலும் 1979 - 1980 வரையான காலப்பகுதியில் இலங்கை அரசின் ஏற்பாட்டில் கடல்சார் ஆராய்ச்சிக் கப்பலான பிரித்ஜோப் நான்சென் செய்த ஆவின்படி இப்பகுதியின் ஐந்திலிருந்து இருபது பாகத்திற்கு இடைப்பட்ட ஆழப் பிரதேசமாகும். இப்பகுதி மீன்வளம் கொழிக்கும் பிரதேசம் எனக் கணிக்கப்பட்டது. இதே ஆய்வின்படி இப்பகுதியின் கடலடித்தளம் பாரிய கடலடித்தள ஊழசநட சநநக எனப்படும் முருகைகளை (பவளப்பாறைகளை)க் கொண்டுள்ளது. அதனால் பவளப்பாறைகளை தன்னகத்தே கொண்ட கடலடிப் பிரதேசத்திற்கே உரித்தான தாவரவியலைக் கொண்டுள்ளது. பவளப்பாறைகளை உள்ளடக்கிய பிரதேசத்தின் தாவரவியலானது, மேற்கூறிய கற்கடல் பிரதேசத்தில் இருப்பதிலிருந்து வேறுபடுவதில்லை. இதன் அடிப்படையில் இதன் தாவரங்களாக சாட்டமாறு, பல்லின பாசிவகை, கடற்தாளை போன்றவற்றை குறிப்பிடலாம்.

இக்கடல் பிரதேசத்தில் பாரை, கட்டா, சீலா, சூடை, வளை, மண்டைக் கெளுறு, சூபாரை, கும்பிளா, பருந்தி போன்ற இருபதிற்கும் மேலான மீன்வகைகளும் வெள்ளைறால், சாக்குக்கணவாய், கல்லுத்திருக்கை போன்றனவும் பெருமளவில் உற்பத்தியாகிறது.

இந்திய கடலாதிக்கத்தால் எம் கடல்வளங்கள் அழிக்கப்படும் விதமும் அதன் தாக்கமும்.

மேற்கூறிய தலைப்பின் உள்ளடக்கத்தைப் பற்றிப் பேச முன்பு என் இளமைக்காலங்களில் இருந்து ஒரு நினைவு மீட்டல்:

எனது கிராமம் இலங்கையின் பொருளாதர அடிப்படையில், ஒப்பீட்டளவில் அனேகமாக நடுத்தரவர்க்க மீனவர்களைக் கொண்ட கிராமம். அங்கு எனது தந்தை வழி மாமா ஒருவர். அவரை ஐயாமாமா என்று நாங்கள் அன்பாக அழைப்போம். அவரை எங்கு கண்டாலும் பக்கத்தில் வந்து ”ஒழுங்கா படிக்கிறியா மருமகன்” என்று விசாரித்து விட்டு, எனது சேட்டு பையில் பணம் வைத்து விட்டு போவார். அதில் குறைந்தது ஐம்பது ரூபாயாவது இருக்கும். நாங்கள் அவரை ஐயாமாமா என்று அழைத்தாலும், ஊருக்கு வெளியில் அவரை "சர்க்கரை சம்மாட்டி" என்று அழைப்பார்கள். சிறிமா ஆட்சிக் காலத்தில் அவர் பதின்மவயதில் இருந்தபோது, அதிகாலை வேளை அவர் கோர்வலை வைக்க கடற்கரை பக்கம் சென்றார். அங்கே கரையில் ஆளில்லாத கட்டுமரமொன்றில் சர்க்கரை மூட்டைகள் இருப்பதைக் கண்டார்.

கடத்தல்காரர்கள் கட்டுமரத்தை கரையில் விட்டுவிட்டு அருகிருந்த பற்றைக்கருகில் நித்திரை கொள்வதை கவனித்த அவர், கட்டுமரத்துடனும், சர்க்கரை மூட்டைகளுடனும் தலை மறைவானார். பலவருடங்கள் கழித்து எழுபத்தி ஒன்பதாமாண்டு, Toyota Rosa வாகனத்தில் நான்கு பிள்ளைகளுடனும் மனைவியுடனும் ஊரில் வந்து இறங்கினார். ஊரில் அவரின் மனைவியை சிங்களத்தி என கிசுகிசுத்தனர். நெருங்கிய அவரின் குடும்பத்தினர் அவர் மனைவி தமிழச்சி தான் என்றும், அவர்கள் நீர்கொழும்பைச் சேர்ந்தவர் என்பதால் அவருக்கு சரியாக தமிழ் தெரியாதெனவும் கூறினார். மாமா வரும் போது தனக்கு சொந்தமாக ரோசா மினி பஸ்சுடன் மட்டும் வரவில்லை. எமது ஊருக்கு முதன்முதலாக உள்ளக இயந்திரம் இணைத்த பாரிய மரத்தாலான படகுடன் தொழிலுக்கு தேவையான, ஜப்பானில் இருந்து இறக்குமதி செய்த நவீன வலைகள் உபகரணங்களுடனும் வந்திருந்தார். உபகரணங்களும் படகும் அவரின் மனைவியின் உறவினர்களும் சில தென்னிலங்கை தொழிலாளிகளும் கடலால் கொண்டுவந்தனர். ஊரே வாயில் விரலை வைத்து அதிசயமாகப் பார்த்தது. இவ்வாறு சர்க்கரை கடத்தியவனிடமிருந்து இவர் களவாடியதனாலும், அதை வைத்து படகு வேண்டியதும் தான் இவர் "சர்க்கரைச் சம்மாட்டி" என்று அழைக்கப்பட்டதன் பின்னணி. சம்மாட்டி என்றால் வழமையாக "முதலாளியாகவே" விளங்கி கொள்ளும் தன்மை கடற்தொழிலுக்கு சம்பந்தமில்லாதவர்களிடமுண்டு. வழமையாக முதலாளிகள் தொழிலாளிகளுக்கு நாட்கூலி, அல்லது மாதக்கூலி கொடுப்பது வழக்கம். ஆனால் இலங்கை மீன்பிடிச்சமூகத்தில் அது சிங்களவன் ஆனால் என்ன தமிழன் ஆனால் என்ன, கூலி கொடுக்கும் வழமை எந்தக்காலத்திலும் இருந்ததில்லை. இலங்கையில் பங்குமுறை தான் பரம்பரை பரம்பரையாக இருந்து வருகின்றது. உதாரணமாக பிடிக்கப்படும் மீனின் வருமானத்தில், எரிபொருள், மற்றும் தொழிலாளிகளின் சாப்பாட்டுச்செலவு போக, மீதமானது படகும் வலையும் ஒருவருக்கு சொந்தமானால் அவருக்கு இரண்டு பங்கும் தொழிலாளிகளுக்கு ஆளுக்கு ஒரு பங்கும் வழங்கப்படும். வள்ளம் வலை வைத்திருப்பவர் கடன் வாங்கி, வட்டி கட்டினால் அதற்கு தொழில் நன்றாக இருக்கும் போது ஒரு பகுதியை ஒதுக்குவர். அதேபோன்று ஒரு தொழிலாளியின் குடும்பத்தில் ஏதாவது நல்லது, கெட்டது நடந்தால் ஒருநாள் உழைப்பையோ அல்லது உழைப்பின் ஒரு பகுதியையோ வழங்குவதும் வழமை. இதில் கிராமத்திலுள்ள மற்ற தொழிலாளர்களும் பங்கெடுப்பது இயல்பாக நடப்பதொன்று. இதேபோலவே கிராமங்களில் பள்ளிக்கூடம் திருத்துதல், கோவில் திருவிழா, வீதி செப்பனிடல் போன்ற பொது செலவுகளுக்கும் உழைப்பை வழங்குவர். இதை "உழைப்பெடுத்தல்" என்று கூறுவர்.

சர்க்கரைச் சம்மாட்டி எனது மாமனும்; சமுதாய வழமைக்கேற்ப பங்கு வழங்கி தொழில் நடத்துபவராக விளங்கினார். எண்பத்தி மூன்றாம் ஆண்டிற்கு பிற்பாடு கடல்வலைய மீன்பிடி தடைச்சட்டம் இலங்கை அரசால் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. சர்க்கரை மாமாவின் தொழில் முடக்கப்பட்டது. எண்பத்தி ஆறாம் வருடம் முற்றாக தொழில் செய்ய முடியாததனால் அவரின் இயந்திரப்படகு கரையில் ஏற்றப்பட்டிருந்தது. அந்தக் காலப்பகுதியில் காரைநகர் கடற்படை முகாமை சேர்ந்த வீரய சூரைய என்ற பீரங்கிப் கப்பல் கடலில் இருந்து கரையை நோக்கி எந்தவிதக் காரணமும் இல்லாமல் குண்டுமழை பொழிவது வழக்கம். இதனால் மீன்பிடி சமூகத்தை சேர்ந்தவர்கள் பலர் கொல்லப்பட்டனர். வீடுகளும், கரையில் நின்ற படகுகளும், உபகரணங்களும் அழிக்கப்பட்டது. எண்பத்தாறாம் வருடம் சித்திரை மாதத்திலொரு நாள் வீரய சூரைய பீரங்கியின் குண்டுகள் சர்க்கரை மாமாவின் கரையோரமிருந்த அவரின் வீட்டையும், அதன் முன் ஏற்றியிருந்த படகையும் முற்றாக அழித்தன. குண்டு விழுந்து படகு தீப்பற்றி எரிந்தது. குடும்பத்தினர் காயங்களுடன் உயிர்தப்பினர். றிபிள்பைவ் சிகரட்டுடன், கிப்ஸ் சாறமும் வெள்ளைச் சேட்டும் அணிந்து கம்பீரமாக வலம் வந்தவர், குறுகிப்போனார். வறுமை தாக்கியது. மூத்தமகளுக்கு சீதனம் கொடுக்கக் கடனாக வாங்கிய பணத்தை திருப்பிக் அடைக்க முடியாமல் திண்டாடினார். அதுவரை தமிழ் தேசியவிடுதலைப் போராட்டம் பற்றி எந்தக் கருத்தும் இல்லாதிருந்தவர் திடீர் தேசியவாதியானார். மூன்று மகன்களில் ஒருவர் புலியில் சேர்ந்தான். மற்ற இருவரும் கல்வியை நிறுத்தி விட்டு நாளாந்த சீவியத்தை கவனிக்க கரைசார் கடற்றொழிலில் ஈடுபட்டனர். பின் வந்த காலத்தில் றிபிள்பைவ் சிகரட் வாங்க வசதியில்லாவிட்டாலும் ஆர்விஜி பீடி கையில் ஏந்தியபடி பழைய கம்பீரத்துடன் அவர் தமிழ்ஈழ ஆதரவாளராக வலம் வந்ததுடன் வன்னிக்கு புலம்பெயர்ந்து தொழில் செய்தார். முள்ளிவாய்க்கால் அவலத்தில் எல்லாம் இழந்தவர்; ஊர் திரும்பி மறுபடியும் தனது பிள்ளைகளுடன் கடற்றொழில் செய்து வயிற்றைக் கழுவ முயலுகின்றார். அன்று படகும் வீடும் அழிந்தபோது தேசியவாதியாகி தமிழீழம் தான் முடிவென்று தன் பிள்ளையை போராட அனுப்பியவர். இன்று அதே பிள்ளைகளுடன், அவர் தனது குடும்பத்தின் அன்றாட செலவுக்காக கடலில் இருந்து வரும் வருமானத்தை தடுக்கும் இந்திய அழிவு மீன்பிடியை எதிர்த்து மாதகல் கரையிலும், பருத்தித்துறை முனையிலும் சகதொழிலாளிகளுடன் இணைந்து போராடுகிறார். அன்று அவர் படகும் வீடும் அழிந்தபோதும் சரி தவறுகளுக்ககப்பால் அவரது அரசியல் அபிலாசையைப் பயன்படுத்த ஏதோ ஒரு சக்தி அன்று இருந்தது. இன்று அவர் அன்றாடம் காச்சியாகி, நாளாந்த சோற்றுக்கே கஸ்;டப்படும் வேளை அவரின் நியாயமான போராட்டத்தை நெறிப்படுத்தவோ, ஆதரவு வழங்கவோ இன்று ஒருவருமில்லை.

பகுதி-5

இழுவைப் படகுகளின் பாதிப்புகள்

பனையால் விழுந்தவனை மாடேறி மிதித்தது போல இனவெறிப்போரின் கொடுமையிலிருந்து தப்பிய என் மாமன் குடும்பம் போல பல ஆயிரம் குடும்பங்கள் இன்று இந்திய இழுவைப்படகுகளின் கடற்கொள்ளையால் அன்றாடம் சோற்றுக்கு தவிக்கும் நிலையில் உள்ளனர்.

இழுவைப்படகு மீன்பிடி என்பது மேலே படத்தில் காண்பது போன்று இயந்திரப்படகின் கடையால் பகுதியில் பாரிய பை போன்ற வலையை இணைத்து இயந்திர உதவியுடன் கடல் அடித்தளத்தை வடிகட்டுவதாகும். இந்த வகை மீன்பிடி முறையானது பின்வரும் கடல்வள அழிவையும், இயற்கை மாசடைதலையும் ஏற்படுதுகிறது.

அவையாவன :

1. மீனின் வகை, தொகை, நிறை, அளவு போன்ற எதையும் கணக்கில் கொள்ளாமல் மீன்பிடித்தல்

2. கடலடித்தள தாவரங்களை அழிப்பதன் மூலம் தாவரவியலில் மாற்றமேற்படுத்துவது

3. கடலடித்தள பவளப்பாறைகள் - முருகைகளை அழித்தல்

4 மீன் இனத்தின் முட்டைகளையும் குஞ்சுகளையும் அழிப்பதன் மூலம் மீன் உற்பத்தியை தடைப்படுத்துதல்

5. இயற்கையின் சமநிலையைக் காக்கும் கடலடித்தள சிறு நுண்ணுயிர்களையும் உணவுக்கு உதவாத மீன்வகைகளையும் அழிப்பதன் மூலம் இயற்கை அழிவை ஏற்படுத்தல்.

6. பலமணி நேரம் தொடர்ச்சியாக இழுவைப்படகு இயங்குவதன் மூலம் பல நூறு லீட்டர் எரிபொருள் மூலம் சூழல் மாசடைதல்.

இதில் முதல் நான்குவகை பாதிப்புகளும் உடனடியாகவும் நேரடியாகவும் கரையோர மற்றும், இழுவைப்படகில் அல்லாமல் வலைப்படுப்பு மூலம் ஆழ்கடலில் தொழில் செய்வோரை பாதிக்கின்றது. கடைசி இரு பாதிப்புகளும் நீண்டகால போக்கில் மீனவர்களையும், இயற்கையையும், இதன் அடிப்படையில் மனித குலத்தையே பாதிக்கும்.

இழுவைப்படகு மூலம் மீன்பிடித்தல், இன்றுள்ள வேற்றுத் தொழில்நுட்பத்துடன் ஒப்பிடுகையில் அதீத பிடிதிறன் கொண்ட தொழில் நுட்பம். எண்பதுகளின் ஆரம்பத்தில் இழுவைப்படகு மீன்பிடியின் பாதிக்கும் தன்மையைக் கடலாய்வு மூலம் கண்டறியப்பட்டு, மீன்பிடி ஆராய்ச்சி மையங்கள் இதற்கு நிகராக பலவருடங்களாக முயன்றும் இன்றுவரை மாற்று தொழில் நுட்பத்தைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அதேபோன்று இந்தத் தொழில் நுட்பத்தின் பாதிக்கும் தன்மைகளை விலக்கி நவீனமயப்படுத்தும் முயற்சியும் இன்றுவரை தோல்வியிலேயே முடிந்துள்ளது. காரணம் கடலில் இயற்கையான பௌதீக தன்மைக்கு முரணாக தொழில்நுட்பத்தை உருவாக்க முடியாமையேயாகும்.

இந்த இழுவைப்படகு தொழில்நுட்பத்தை கவனித்தால், ஏன் இதன் பாதிப்பைக் குறைத்து நவீனமயப்படுத்த முடியாதென்பதை விளங்கிக் கொள்ளலாம். இழுவைப் படகின் கடையாலில் இரும்புச் சங்கிலிகளால் பிணைக்கப்பட்டிருக்கும் வலையானது இரு பகுதிகளைக் கொண்டது. அதன் அகண்ட முதற்பகுதியை மடி என அழைக்கப்படும். அதன் ஒடுங்கிய அடிப்பக்கம் தூர் எனப்படும். மடியின் வாயின் கீழ்ப்பகுதியில் ஈயம் அல்லது இரும்பினாலான உருளைகளும், அதன் மேற்பகுதியில் மிதவைகளும் பிணைக்கப்பட்டிருக்கும். மடியின் வாயை அகட்டில் வைத்திருப்பதற்காகவும், மடியை இழுக்கும் போது ஒலி எழுப்பியும், நிலத்தில் உள்ள அடித்தள மீன்களை விரட்டி மடி வாயில் அனுப்புவதற்காகவும், மடியானது படகு இழுக்கும் போது நிலமட்டத்திலிருந்து மேல் கிளம்பாமல் இருப்பதற்காகவும் மடியின் வாயின் இரு பகுதிலும் பல நூறு கிலோ எடை கொண்ட இரும்பினாலான கதவுகள் இணைக்கப்பட்டிருக்கும்.

கடலடித்தளதிலுள்ள தாவரங்களையும், முருகைகளையும் அழித்தொழிக்கும் இழுவைமடியுடன் இணைக்கப்படும் இரும்புச்சங்கிலிகளும், இருபக்க இரும்புக் கதவுகளும், மடியின் அடியில் பிணைக்கப்படும் உலோக உருளைகளும் இல்லாமல் இழுவை தொழில் நுட்பத்தை உருவாக்க முடியாது. குறிப்பாக கடல் அடித்தளத்தில் பெரும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் மடியில் இருபக்கமும் இணைக்கப்படும் இரும்புக் கதவுகள் இல்லாமல் பாவிக்கக்கூடிய இழுவைமடியை உருவாக்க முடியாது . கடலில் பெளதீகவியலுக்கேற்ப மடியை கடலடித்தளத்திற்கு கொண்டு செல்லவும், படகு இழுக்கும் போது அதை ஒரேநிலையில் வைத்திருக்கவும் பாரமான ஏதாவது ஒரு பொருள் மடியுடன் இணைக்கப்பட்டே ஆகவேண்டும். இல்லையேல் மடி கடல் மேற்தளத்தில் மிதந்தபடி இருக்கும். மீன்பிடிக்க முடியாது. இவ்வாறு இந்த தொழில் நுட்பம் ஏற்படுத்தும் பாதிப்பை நிவர்த்தி செய்ய முடியாமையினாலேயே, இந்த தொழில்நுட்பத்தை கண்டுபிடித்த மேற்கைரோப்பிய நாடுகள் இழுவைப்படகு பாவனையை தமது கடல்வலயத்தில தடைசெய்துள்ளனர் அல்லது பாவனையை கடுமையாக மட்டுப்படுத்தியுள்ளனர்.

படம் 1 . இழுவைப்படகு மீன்பிடிக்கு முன் உள்ள கடலடித்தளம்

இதனடிப்படையில் மேற்கூறியபடி கடலடித்தளத்தின் சீவராசிகளையும், தாவரங்களையும், நில அடித்தள பவளப்பாறைகளையும் அழிக்கும் தொழில் நுட்பத்தை பாவித்து இந்திய இழுவைப் படகுகள் நம் தேசத்தின் வடகடலில் ஒரு பாக ஆழத்திற்குட்பட்ட களக்கடல் தவிர்ந்த அனைத்து கடல் பிரதேசத்திலும் மீன்பிடிக்கின்றனர். இதனால் களக்கடலில் களங்கண்டி, மற்றும் விடுவலை இழுக்கும் தொழிலாளர்களிலிருந்து, கண்ணாடியிழைப் படகுகளில் அறக்கொட்டியான் வலைத்தொழில் செய்பவர்கள் வரை பாதிக்கப்படுகின்றனர்.

படம் 2. அதே இடத்தில இழுவைப்படகு மீன்பிடித்த அரை மணி நேரத்தின் பின் எடுக்கப்பட்ட படம்

உதாரணம் 1 இந்திய இழுவைப்படகுகள் எழுவைதீவுக்கும், காரைதீவுக்கும் இடைப்பட்ட பிரதேசத்தில் மீன்பிடிப்பதனால், ஊர்காவற்துறை, பருத்தியடைப்பு, மெலிஞ்சிமுனை, கெட்டில் போன்ற பிரதேசங்களில் கார்த்திகை மாதத்திலிருந்து சித்திரை மாதம் வரை களங்கண்டி மூலம் கணவாய் பிடிக்கும் தொழில் கடந்த ஆறுவருடங்களாக பெரும் வீழ்ச்சியை அடைந்துள்ளது. மேற்கூறிய கிராமங்களில் 2003 ம் வருட கணக்கெடுப்பின்படி மொத்தமாக நூற்றி இருபது கடல்தொழிலாளர்கள் களங்கண்டியை தொழிலாகக் கொண்டிருந்தனர். இவர்கள் கார்த்திகை மாதத்திலிருந்து சித்திரை 2003 வரையான காலத்தில் மாதாந்தம் ஒவ்வொருவரும்; சராசரி 45 கிலோ கணவாய்களை பிடித்துள்ளனர். ஆனால் யுத்தம் முடிந்த பிற்பாடு இன்று மொத்தமாக 32 தொழிலாளர்களே கணவாய் பிடியில் ஈடுபட்டுள்ளனர். இவர்களின் மீன்பிடிச் சங்கங்களின் தகவலின்படி 2010 ஆம் ஆண்டில் கிட்டத்தட்ட 15 கிலோ கணவாயே மாதாந்தம் பிடித்துள்ளனர். அதுவும் இப்பிடிபாடு கணவாய் அதிகமாகப் பிடிபடும் மார்கழி மற்றும் தை மாதத்திலேயே பிடித்துள்ளனர். பெரும்பான்மையானோர், பிடிபாடு குறைந்ததால் தை மாதத்தின் பின் களங்கண்டி தொழிலை நிறுத்தி விட்டனர். இவ்வாறு கணவாய்த் தொழில் படுத்ததற்கு நேரடிக் காரணமாக தொழிலாளர்கள் இந்திய இழுவைப்படகுகளையே குற்றம் கூறுகின்றனர். எழுவைதீவுக்கும், காரைதீவுக்கும் இடைப்பட்ட கடற்பிரதேசத்தில் உள்ள கடற்தாளைகளைக் காடுகளிலும், சாட்டாமாறுப் புதர்களிலும் கணவாய்கள் முட்டையிடுகின்றன. ஐப்பசி மாதத்தில் தொடங்கும் வாடைக்காற்று காலத்தில் ஏற்படும் நீரோட்டத்தால் முட்டைகள் தீவுகளுக்கும் ஊர்காவற்றுறை தீவுக்கும் இடைப்பட்ட குடாவுக்குள் அடித்துச் செல்லப்படுகின்றன. அவை மேற்கூறிய கிராமங்களில் களப்பிரதேசத்தை அடைந்து அங்கு குஞ்சு பொரிக்கின்றன. அவை வளர்ந்து சில மாதங்களில் மீனவர்களால் பிடிக்கப்படுகிறது. ஆனால் இழுவைப்படகுகள் முட்டையிடும் கணவாய்களை வகை தொகையின்றி பிடிப்பதுடன், அவைகளின் வாழ்வாதாரமான கடற்தாளைகளையும், சாட்டாமாறுகளையும் அழிப்பதனால் கணவாய்களின் உற்பத்தி குறைகின்றது. இது அப்பகுதி மீனவர் கருத்து மட்டுமல்ல, இது செனகல் நாட்டின் கரையோரம் நடாத்தப்பட்ட ஆய்வுகளிலும் நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது.

மணலை மைந்தன்
நன்றி:தமிழ் அரங்கம்

தமிழீழத் தாய்க்கு ஈழ ஆதரவாளர்களின் அஞ்சலி!

தேசியத் தாயார் பார்வதி அம்மா காலமானார்.

 

 

தேசியத் தாயார் பார்வதி அம்மா காலமானார்.

தேசியத் தாயார் பார்வதி அம்மா அவர்கள் தமிழீழ நேரப்படி 20.02.2011 அன்று அதிகாலை 6.30 மணியளவில் தமது 81வது வயதில் ஈழமண்ணில் காலமானார்.தமிமீழத் தேசியக் கொடியை அரைக் கம்பத்தில் பறக்கவிட்டு அன்னாருக்கு தேசிய அஞ்சலி செலுத்துமாறு புலம் பெயர் வாழ் தமிழர்களையும்,உலகெங்கும் பரந்து வாழும் ஆதரவாளர்களயும் வேண்டிக் கொள்கின்றோம்.மேலும் குறிப்பாக இணைய தள நண்பர்கள் இக்கொடியை தங்கள் தளங்களில் ஏற்றி அஞ்சலி இயக்கத்தில் பங்கேற்க வேண்டுகின்றோம்.

========= ஈழவிடுதலை ஆதரவாளர்கள் ==============

Libya Protest Uprising February 17 2011 Salute Libya

The Indian Ocean: Battlefield for Dominance

The Indian Ocean: Battlefield for Dominance

Shahzad Masood Roomi

War for dominance over the Indian Ocean & the Asian ‘High Seas’ and its impact on Pakistan’s maritime interests. A comparative analysis of Pakistan Navy’s operational readiness against traditional and emerging maritime threats.

“Whoever attains maritime supremacy in the Indian Ocean would be a prominent player on the international scene. This ocean is the key to the seven seas in the twenty-first century; the destiny of the world will be decided in these waters”
— US Navy strategist Rear Admiral Alfred Thayus Mahan (1840-1914)


“Whosoever can hold the sea has command of everything.”
— Themistocles (524 – 460 B.C.)

The 21st century is Asia’s century. Not only in economic terms, as Asia has been playing a key role in the global economy since the last two decades, but more so in geo-political and geo-strategic terms. Asia is center stage of global politics making it the most dynamic and strategic military zone in the world. The US assumed the role of the world’s sole super power and set the following strategic objectives for the next century to consolidate her control:

1. Defending Israel with religious fervor and zeal at any cost.

2. Capturing and controlling energy resources dotted across Africa, the Gulf and Central Asia.

3. Capturing and controlling strategic trade and energy corridors, both on land and sea in order to exploit the captured energy resources and to expand trade markets including weapons.

4. Destruction of the political model of Islam by defacing it as a violent philosophy.

5. Encirclement of China.

6. Encirclement of Russia.

It may seem like an over stretched idea or a biased analysis of regional geopolitics, but by examining the abridgement of American wars in Asia after 9/11 vindicates the US intent to pursue these grand strategy objectives. Using terrorism and war on terror as frontage, the US successfully established its military footprint in the strategic nerve points across Asia. The Middle East, East Asia, Southeast Asia and Central Asia, along with all land and sea trade as well as the energy corridors are areas of interest for the US.

All these foreign policy objectives are actually different phases of one larger scheme of asserting the US control over the whole Eurasian region, with Africa and Oceania regions acting as peripheries. The Eurasian equation has two major components: First Europe and the Atlantic Ocean and then Asia and the Indian Ocean. With the inception of North Atlantic Treaty Organization (NATO) in 1949, the European part of the Eurasian equation was solved. The Soviet empire was a major impediment for the US designs therefore, it was successfully eradicated in 1991.

The accomplishment of her foreign policy goals has become a complex undertaking for the US due to the emergence of strong economies in Asia with divergent interests. This economic growth has been now transformed into investment in the respective militaries of every growing economy; China, Japan, South Korea, the Gulf States and India are the most apparent examples. Traditional rivalries between countries like China-Japan, India-Pakistan, India-China, China-US over Taiwan, the US invasion in Afghanistan and Iraq, and the rift between both Korean states, have reshaped the Asian security architecture for the 21st century, where arms race, increased defence budgets and a desire for ubiquitous military presence in the Indian Ocean are dominant trends.

The entire US scheme of asserting itself in the whole of Eurasia and consequent conflicts, revolve around the littoral nations of the Indian Ocean. The strategic seaports dotted across Asia are going to play a decisive role in the coming years due to their multipurpose nature. These ports include Gawadar (Pakistan), Chennai (Madras; India), Colombo (Sri Lanka), Jakarta (Indonesia), Kolkata (Calcutta; India), Mumbai (Bombay; India), Richards Bay (South Africa) and Karachi (Pakistan). Some of these ports are critical choking points for the international sea line of communications while others are gateways to the land locked regions.

Therefore, the idea of controlling Eurasia intrinsically includes the Indian Ocean and the geography of its littoral nations as areas of interest for the US. Without controlling the Indian Ocean, it would remain impossible for any power to hold Africa and the Oceanic regions in her sway as well. Africa is another very important region for global players due to its vast energy resources and minerals, and a conflict of interests between Cnhia and the US is already visible in this region, both are desperate to cultivate political, economic and military interests from this region. The US have expanded its strategy of asserting control by igniting wars across the coastline of Somalia, under the façade of anti terrorism and anti-piracy missions.

Apart from its strategic significance, the Indian Ocean is full of natural resources, making it a natural attraction for not only the US but for the regional players as well. Large reserves of hydrocarbons are being tapped in the offshore areas of Saudi Arabia, Iran, India and Western Australia. An estimated 40% of the world’s offshore oil production comes from the Indian Ocean. This ocean is the super highway for trading oil and LNG (Liquefied Natural Gas) from the Persian Gulf and the Arabian Peninsula –a region with world’s 45% of total energy resources across the world. Protecting these sea-lanes is another factor contributing to the rise of regional naval powers, particularly India and China, the two countries whose energy needs depend on these sea-lanes.

Trading sea-lanes of the Indian Ocean and switching monsoon

The Indian Ocean includes all of the major seas in the region: Andaman Sea, Arabian Sea, Bay of Bengal, Great Australian Bight, Gulf of Aden, Gulf of Oman, Mozambique Channel, Persian Gulf, Red Sea, Strait of Malacca and other tributary water bodies. The Indian Ocean is a 68.556 million sq km body of water between Africa, the Southern Ocean, Asia and Australia, with a coastline stretching to 66,526 km in total, shared by all littoral nations.

Global powers have been scuffling against each other to control the Indian Ocean since the last 30 years. The Russians wanted to descend to the Arabian Sea in search of warm waters and now US/NATO want to climb up from the South in order to secure the vast energy resources in Central Asia. After the demise of the Soviet Union, the emergence of China as the next big economic and military might, has posed serious challenges to the US dominance, particularly when the latter is bogged down in two lost and protracted wars in Iraq and Afghanistan, with a thinning economy back at home.

Economically, the US is already dependent on China but in the military sphere, lingering expeditions by the United States provided China with an opportunity to modernize its military machinery including its Navy. According to an estimate by the American military analyst Robert D. Kaplan, within the next 15 years, the Chinese Navy would be operating more submarines than US Navy operates today. Likewise, in military aviation, China is leading the world with the greatest number of fighter jet projects run concurrently by any nation. Right now, China is working on a broad array of fighter jet models, ranging from the basic 4th generation fighters to advanced 5th generation stealth bomber fighters. But this emergence of China as a major power player must not be misconstrued as the end of US dominance. Despite economic strains and military humiliation in Iraq and Afghanistan, the US is determined to achieve its strategic goals by waging dirty wars, using its political and diplomatic apparatus. The newly formed alliance with India, to counterweight China, is yet another embodiment of this undertaking. Apart from China, India has emerged as another important regional player with global ambitions and now is enhancing her power projection capabilities in the Indian Ocean.

Currently, Indian Navy is the world’s fifth largest naval force but it would take 3rd position, after China and US, within the next 15 years. This is the most disturbing statistic from Pakistan’s maritime security point of view. Pakistan and India would never be at peace with each other, particularly since issues like Kashmir and Water have been lurking around to be solved since the last 64 years. The Newly found Indo-US strategic partnership is already haunting Pakistan’s security interests as the US is providing India with state of the art weapon systems. On another axis, both RAW and CIA are working covertly on a plan of independent Baluchistan to capture the critical Gawadar port and its related trade and energy corridors leading towards Afghanistan and Central Asia. It is Pakistan’s security dilemma that be it the Indian rivalry or the US “partnership,” both are detrimental to Pakistan.

At the end of the first decade of the 21st century, it is evident that the contest for controlling the Indian Ocean and the Asian ‘High Seas’ has been initiated already. With the emergence of new stakeholders in the region the game is going to be more sinister and complex. Strategic understanding of the Indian Ocean is critical to analyze this multifaceted, ambitious and intriguing thrash-about.

The Contest, the Players & the Arena:

The geography of Indian Ocean and the littoral states can be divided strategically into five major categories. Whosoever would control these strategically important geographic locations would have all the trading sea-lanes under their control.

• Strategic water access ways and Choking Points: Connecting two seas through natural or artificial water bodies and the points where international trade can be blocked due to constricted width of seaways. There are four crucial access waterways facilitating the international maritime trade, these are the Suez Canal in Egypt, Bab-el-Mandeb, Straits of Hormuz, and Straits of Malacca.

• Multi-purpose strategic ports: These ports serve both civilian and military purposes. Dual-purpose ports are vital national assets; Karachi port in Pakistan, Mumbai in India, Hambantota in Sri Lanka are some of the examples.

• International sea lines of communications: Sea lanes for trade of oil and LNG from Persian Gulf to US, China and India lie under this category.

• Land based trade corridors connected to coastlines: Land trading routes connecting land locked regions to the international coastline.

Ports of Gawadar and Charbahar are perhaps the only two ports in the entire region that serve as multipurpose seaports. Gawadar is the closet seaport for the Central Asian region, through Gawadar –Chaman and Gawadar –Torkhum corridors, and for Western China through Gawadar –Khunjrab corridor.

• Strategic Islands: Islands with naval installations, with the capability to interrupt maritime trade of any other nation. These include Socotra near HOA (Horn of Africa), Diego Garcia at the heart of the Indian Ocean South of India, Adaman and Nicobar in Bay of Bengal, Dhalak in Red Sea and state of Sri Lanka.

The whole struggle for controlling the Indian Ocean revolves around these strategically important geographic vortexes. Therefore, they have become innately critical to the US, China and India, the three major naval forces in the Indian Ocean with ambitious designs.

At present, the US Navy is the only blue water navy operational and backed by the US political force, divided into various US Naval fleets, each responsible for a specific Ocean or region. To capture the above-mentioned strategically important geographic points, the US is using CIA created ghost of terrorism to write the pretexts, under which the US military is expanding its areas of interest across the Indian Ocean.

“Unleash terrorism in a country and then go there to clean the mess!” This is the undeclared US policy tactic in the 21st century and has worked perfectly in Afghanistan, Pakistan and Central Asia, allowing the expansion of the US military footprint. The lastest in the series is the way the US has used the excuse of Somali pirates to capture all important Socotra island, strategically located at the opening of the Gulf of Aden. This will be the site for the fullfledged establishment of military bases, both airforce as well as naval.

Socotra Island, Yemen – New house of US Navy and Airforce in the Arabian Sea

The US navy is already present in the Gulf of Aden, the Red Sea and the Persian Gulf. Newly built naval and air force bases on Socotra island would enable the US to keep an eye on the Northern Arabian Sea and the Somalian peninsula at the same time. Coming towards the south, in the Indian Ocean, Diego Garcia support base, which was established in 1970’s, was converted into a complete US airforce operational base in 2002, with B-52 and B-2 Spirit stealth bombers on it.

US Navy and Air Force installations in Diego Garcia

This strategic move by the US military to have an operational base in the heart of the Indian Ocean has enabled the US airforce to launch bombardment missions anywhere in Asia. This base was used extensively during the US invasion of Iraq in 2003. Apart from that, this base provides the US Navy with an unchallenged grip over the Indian Ocean.

Towards the East, strategically important Malacca strait is controlled and managed by the US Navy as well. The strait is the main shipping channel between the Indian Ocean and the Pacific Ocean, linking major Asian economies such as India, China, Japan and South Korea. It is interesting how the US mounted pressure on Malaysia to allow US maritime presence in the strait to protect them against threats of terrorism and piracy despite the fact that no evidenace of these terrorists and pirates were found in the strait. Another noticeable fact here is that the US announced the Malacca strait as a maritime danger zone, two years after an attack on a US navy destroyer, USS Cole, in the Gulf of Aden located thousands of miles away from the strait of Malacca.

In the East Asian region, the US navy and air force have permanent bases in Japan and South Korea since the 1940’s and 1950’s, with more than 60,000 US troops deployed there permanently. These bases provide the US military with the opportunity to monitor the Pacific rim of the Indian Ocean and to keep the Chinese maritime developments under a constant check. This region is critical for the US as part of its policy to encircle China. Taiwan strait is a potential war theatre in the South China Sea. The US is supporting Taiwan’s government with latest weapon systems but at the same time vows to support “One China” policy adopted by the communist party of China. US military bases and

• US Bases on Okinawa island in the Pacific Ocean near China, and protesst by the Japanese against these bases

Training camps exist on the strategic Japanese island of Okinawa since World War II. Despite severe protests and demands from the Japanese public, the US is not willing to close all of its facilities on the island. The Peoples Liberation Army Navy (PLAN) of China conduct counter intelligence missions in the vicinity of the island on a regular basis as well. In April 2010, the Japanese authorities notified the detection of tens of Chinese intelligence-gathering ships and submarines near Okinawa.

Moving towards Southeast Asia, Iran and Pakistan are two countries sharing the coastline of extreme strategic importance to the US policy goals in the region. It is only the Pakistani and Iranian ports that connect the Arabian Sea and the Persian Gulf to Central Asia, China and even to Europe through road/rail links. Gawadar is actually the port which connects Eurasia to the Indian Ocean through the Arabian Sea. US/NATO, India and Israel all want Gawadar, hence the whole of Baluchistan, to secede from Pakistan in order to prevent Chinese access to the Arabian Sea and to secure the most reliable and the shortest corridor for the US/NATO forces to Afghanistan. On the other hand, the Chinese Navy is desperately looking for a friendly naval base. The US Navy already has exercised amphibious landing on Makran coastline in Baluchistan. Apart from it, In September 2009, Pakistani media was buzzed with stories of a potential base for 200 US marines at Gharo, Sindh. This conflict of interests has triggered a full blown dirty war in Baluchistan encompassing terrorism, ethnic violence and lingustic hatred as some of its main tactics. This is the most sinister aspect of the global great game!

Adjacent to Gawadar, the Iranian Navy patrols the most critical choking points of world oil trade: The Strait of Hurmoz. According to the US Energy Information Administration, an average of about 15 tankers carrying 16.5 to 17 million barrels of crude oil normally pass through the strait every day, making it one of the world’s most strategically important choke points. This represents 40% of the world’s seaborne oil shipments, and 20% of all world shipments. Despite operating a brown water navy in a coastal defense role, Iran can create turmoil in global oil trade due to its control over the Strait of Hurmoz. Securing this important choking point is a natural strategic aim of the US.

The US military might is suffering an economic backlash due to the protracted war on terror, forcing it to adapt new tactics to expand its maritime footprint in and around the Persian Gulf and the Arabian Sea.

The US, along with 26 other countries, has established Combined Military Force (CMF) to counter threats of Somali pirates in the Arabian Sea. This force is further divided into 3 task forces, each assigned to fight against terrorism, piracy and human trafficking. This arrangement has allowed the US Navy to quietly expand its maritime area of interests to all the seaports and the coastlines belonging to respective littoral nations. The question remains that why the US is not helping its “allies” to build their own naval capabilities to deter these threats of terrorism and piracy according to their own maritime strategic vision and priorities instead of including their naval assets to these task forces?

Now the US navy has unlimited and unristricted surveillance of seaports, naval bases and sea lanes in the region. Pakistan’s Gawadar port and Makran coastline is extremely vital for China and Pakistan. Here the American interests are on a head-on collision course with the Pakistani and Chinese interests, but amazingly Pakistan is still a partner in CMF, working mainly under US Navy’s 5th fleet.

Summerizing all this maneuvering, it is clear that the US is desperately working towards capturing all major strategic geographic points in the Indian Ocean in order to assert itself and to block the Chinese Dragon from entering the Indian Ocean. The US maritime strategy in context of securing important strategic geographic locations can be summerzied as under:

• The US Naval force projection capabilities and force repositioning guarantee that it can block any trade route if necessary and can force other countries like Iran to open a blocked water lane in case of hostilities.

• The US Navy is getting all regional navies combined under the CMF, expanding naval espionage and intelligence gathering to the entire Arabian sea coastline. It is also pressing to establish its footprint on strategically located seaports like Makran.

• All major choking points in and around Indian Ocean, other than the strait of Hurmoz, are controlled by the US Navy.

• The US Navy already had bases on strategic islands in the Indian Ocean, it is going to expand them to other islands in the future as well.

• Finally, the US is encircling Eurasia. It established military bases on both sides of the Atlantic and the Pacific after World War II: The two oceans encompassing the whole of Eurasia from West and East. Now the US is advancing from South to North in the region by asserting itself in the Indian Ocean as well.

Another very important geographic aspect of this US war for Eurasia, is the way it is affecting the social fabric of the Muslim nations dotted across the Indian Ocean coastline. The whole of the Middle East, Pakistan, Afghanistan and African Muslim nations like Somalia, Sudan and Bangladesh are in the eye of the storm due to the covert intrigues of the CIA and Mossad. The US policy of securing its interests in the region by redrawing the Middle East map revolves around the presence of the fear of terrorism, which is a brainchild of the CIA. The covert US agency’s Special Activity Division (SAD) has created its assets in the region, particularly in Pakistan’s tribal belt of FATA, to wreak havoc so that the US can later use this “Islamic fundamentalism and terrorism” as an excuse to invade more Muslim lands. Stunningly, the whole Middle East and Af-Pak region is in turmoil eversince the US invaded Afghanistan. Now it is an established fact that the invasions in Afghanistan and Iraq were precursors to ignite sectarian wars across the Muslim heartland so that Greater Middle East can be redrawn. On the other hand, political philosphy of Islam (i.e system of Khilafah) has been destorted and devastated by the US sponsored assets like Al-Qaeda and TTP.

After the US, China is the second major power player in the Indian Ocean, having the highest stakes. The Pakistani military establishment and China are aware of the US/NATO game plan for the Makran coastline and are working closely once again on the Gawadar port, whose control has been recently given back to the Chinese. In order to secure its oil supplies from the Persian Gulf, China has embarked on a strategy of building ports in friendly countries. In this regard, China has built a number of seaports along the Asian coastline: Gawadar, Hambentota, Chittagong, Coco islands in Maldives and a port in Myanmar (Burma).

• Chinese Sea Line of Communication through the Malacca Strait

There is a real possibility that in future China will use these ports as naval bases away from the Chinese shores for force projection in the Indian Ocean and declare its navy as a “Blue Water Navy”. But right now, Taiwan is a more important issue for China. All major Chinese Naval installations are concentrated along the Taiwan Strait. Certainly China cannot leave the ports she built away from home unguarded. The US is navigating in troubled waters of East China Sea and the Pacific, projecting its force and support for independent Taiwan. Not only this but the US is also supporting India to build its Naval strength to deter its Chinese counterpart. Major rivalry between the US and China began with an incident that occurred on 27th October 1994, when USS Kitty Hawk, a USN aircraft carrier, while on routine patrol in the international waters off the Yellow Sea, collided with a Chinese Han class nuclear submarine. In response, the United States dispatched an S-3 Viking antisubmarine patrol aircraft to screen the movements of the Han class submarine. China meanwhile had earlier ordered two F-6 fighter jets to tail and monitor the S-3. As the tension at sea built up, an American attaché in Beijing was informed by the Chinese that China will take all necessary measures to defend its air and maritime space from being violated. This incident signalled China’s intention to operate its navy in the high seas beyond its coastal waters – an area that has been traditionally considered to be preserved by the Americans.

Apart from the Taiwan problem, the dependance of Chinese Sea Lines of Communications (SLOC) on the Malacca strait is a big potential threat. Despite having the world’s second largest economy, China is dependent on imported raw material and oil. The Strait of Malacca is the most critical choking point in the Indian Ocean and unfortunately for China this is the biggest potential single point of failure for the Chinese oil supplies, which literally run the Chinese economic engine. Mokhzani Zubir and Mohammad Nizam Basiron at ‘Centre for Maritime Security & Diplomacy Malaysia,’ described the Chinese sensitivity regarding the Strait of Malacca in these words:

“Given its importance to China’s economic survival it comes as no surprise when Beijing indicated that it is prepared to protect the shipping routes which are important to China’s economy. This is bolstered by China’s statement that China has strategic interests in these important sea routes and would use its naval might to ensure that these sea- lanes remain open. Zhao Yuncheng, an expert from China’s Institute of Contemporary International Relations, went even further and suggested that whoever controls the Straits of Malacca and the Indian Ocean could threaten China’s oil supply route. His conclusions were echoed by President Hu Jiantao, who said that the “Malacca-dilemma” is the key to China’s energy security. He hinted that several powers (the US included) have tried to enlarge their scope of influence in the Straits of Malacca by controlling or attempting to control navigation in the Straits of Malacca.”

Due to these problems, China is compelled to have a two-Oceans navy, and this is where China is heading now. The Chinese navy, backed by massive economy, is on its way to become the second largest navy in the world.

Despite building an array of seaports along the coastline of friendly littoral nations, the Chinese SLOCs remain vulnerable at the moment and the Chinese navy is not in a position to assert itself in the Indian Ocean or even in the Arabian Sea, where the Indian navy, along with its US counterpart, is having control. This has forced China to declare its ports away from home to be declared as civilian and commercial only.

India is the third major player in the Indian Ocean. With a large navy and ambitious aspirations, India is expanding her footprint not only in the Indian Ocean but also looking towards the Pacific as part of her “Look East” strategy.

After 9/11, India became the biggest strategic partner for the US, and now both are working closely to deter the Chinese threat, but the Indians have their own maritime gameplan which confines not only to the Indian Ocean but encompasses the Pacific as well. The US would never like India to be that capable, but right now they have a common interest in the Indian Ocean as well as in the region. Contraction of its naval force, despite being a global super power, is disturbing for the US military. The surface fleet of the US navy is depleting while the Chinese and Indian Navies are expanding. To make up for this loss, the US has devised a regional strategy of forging maritime alliances with friendly countries, as part of its foreign policy. The subsequent military cooperation between India and the US has increased manifold since 9/11 and the navy is not an exception in this regard.

The Indian ambitions of becoming a global power are nothing new. Post 9/11 geo-political and geostrategic milieu provided a conducive environment to India to pursue her global aspirations. Becoming a two-Ocean navy is a declared motto of the Indian naval forces. The Indian navy is going to become the world’s 3rd largest navy from the world’s 5th. Right now the Indian navy comprises of following strengths:

In 2004, the Indian navy adopted a new aggressive doctrine and the following areas were identified as priorities for the Indian navy in the 21st century:

• Controlling the choke points, significant islands and trade routes in the Indian Ocean, the Arabian Sea and in the Bay of Bengal.

• Inclusion of the Persian Gulf and the Strait of Malacca as legitimate area of interest for the first quarter of the 21st century.

• Transforming Indian navy into a three-dimensional blue water force, having the potential to undertake significant assignments and roles “on the surface, underwater, and in the air”.

Just like the US maritime strategy for Indian Ocean, the Indian doctrine also focuses on acquiring the capability of choking trade by naval blockade of sea-lanes for China and Pakistan in the Arabian Sea. For the Indians, Chinese built seaports in Pakistan, Sri Lanka, Bangladesh, Myanmar and Maldives are major concerns despite the repeated Chinese assurances that China has no intention of expanding its maritime presence in the Arabian Sea. The Indian military strategists named these Chinese bases as “String of Pearls” and declared it an attempt by China to encircle India.

Though the Chinese-built ports in friendly countries, including Pakistan, have the potential to affect the balance of power in the Indian Ocean between China and India, but right now the Indian fear sounds more like a far cry from reality. India is exaggerating the Chinese threat out of proportion so that newer and latest weapons can be acquired from the US and the West in order to break the Chinese string of pearls with the help of the Indian naval metal chain, a term devised by some Indian experts for Andaman Nicobar Command (ANC) and the Indian bases on Nicobar and Andaman islands in the Bay of Bengal. An existing strength of 3000 troops has been increased to a division level force of 15000 troops. The most significant modification was to extend the existing airstrip so that the Indian Air force Su-30MKI fighter jet can land on these islands.

“String of Pearls” – Chinese built ports in the Indian Ocean along with Nicobar & Andaman islands

In the East, in the Bay of Bengal, the Indian navy’s main target is to deter Chinese investment on seaports built in Sri Lanka, Bangladesh and Myanmar by having the capacity to choke the Chinese oil trade. Apart from that, the Indian navy is eying to operate in the Pacific and for this it needs massive power projection capability. This goal is further signified by an ambitious program designed to locally build aircraft carriers. The ANC is going to play a major role in achieving these goals.

On the Western theatre, in the Arabian Sea, Indian naval ambitions have expanded farther from Pakistan. The Indian navy, even now has a massive power projection capability vis-à-vis its Pakistani equivalent due to a massive gap in qualitative and numerical terms. The Middle East, particularly the Persian Gulf and Africa, are among the Indian navy’s long-term ambitions. The Indian navy has already established its electronic monitoring and listening stations in Madagascar and Maldives, deep into the Indian Ocean, far from Indian coastal precincts.

Interestingly, the Israelis are also navigating through turbulent waters of the Indian Ocean and their presence in the Arabian Sea, along with Iranian and Pakistani maritime borders has been confirmed now. Israel established a secret logistics naval base on a strategic island of Dahalak, Eritrea, with US funding, close to Bab-e-Mandel in the Red Sea. Here the Israeli Dolphin Class submarines and Corvettes get supplies while entering into the Arabian Sea, where at least one Dolphin Class submarine, armed with Jerricho and Popeye Turbo, nuclear tipped cruise missiles, maintain her presence. This base was established after a secret agreement between the Israeli and Eritrean government in 1995. From this island, no vessel can traverse the Red Sea and the Arabian Sea, undetected by the Israelis. This base proves that horn of Africa is also included into the area of interest.

Involvement of all these major actors along with regional countries, the swath of the Indian Ocean is a maritime arena where these players are busy making new alliances and strategic repositioning of their naval assets, along with building new capabilities. Understanding all these facets of this struggle is important for putting the Pakistani maritime defenses and future threat assessment in a perspective.

Balance of Naval Powers in the Indian Ocean in context of Pakistan’s Naval defenses:

In context of the ongoing struggle for controlling Eurasia after redrawing the Middle East, including Pakistan, the entire South Asian region has fallen into two camps with conflicting security interests. One is onboard with the US war on terror, a US recipe to expand her military footprint and push her grand objectives. The other group of nations wants to bring this US expansion in the region to a halt. China, Iran and North Korea do not want US presence in the region and in the Indian Ocean with power projection capability to undermine their interests, while on the other hand the Gulf countries and Pakistan are partners in US maritime task forces working under the US Navy’s 5th fleet.

USA:

Though due to protracted wars in Iraq and Afghanistan, the US Navy is decreasing in number but increasing its effectiveness and lethality by incorporating the latest state of the art systems. At the end of the Cold War, the US Navy had a surface fleet strength of 600 ships which declined to 350 during the Clinton administration and now has decreased further to 289 ships. It is still a formidable force as it has 3,700 aircraft at its disposal across the globe.

The Persian Gulf, the Arabian Sea and the Red Sea are monotired by the US Navy’s 5th fleet, which was reactivated in 1995, after a hibernation of 48 years, bringing the USN at three ocean navy. It consists of two air craft carrier strike groups, along with a number of destroyers, attack submarines, amphibious landing ships and numbers of auxiliray ships, with its headquarters in Manama, Bahrain. The US Navy’s 5th fleet comprises of various task forces, each responsible for dedicated tasks.

CVN -75, USS Harry S. Truman. Part of USN 5th Fleet

• 1 x Forward Deployed Carrier Strike Group ( having 2 aircraft carriers)

• 1 x Expeditionary Strike Group (having multiple amphibious land platforms)

• Task Force 52, mining/demining force

• Task Force 53, Logistics Force/Sealift Logistics Command Central, Military Sealift Command (MSC replenishment ships plus USN MH-53E Sea Stallion helicopters and C-130 Hercules, C-9 Skytrain II and/or C-40 Clipper aircraft)

• Task Force 54, (dual-hatted as Task Force 74) Submarine Force

• Task Force 55, (Operation Iraqi Freedom: Constellation Carrier Strike Force; June 2003: mine clearing force)

• Task Force 56, Navy Expeditionary Combat Command force.

• Task Force 57, (dual-hatted as Task Force 72) Patrol and Reconnaissance Force (P-3 and EP-3 Maritime Patrol and Reconnaissance Aircraft)

• Task Force 58, Maritime Surveillance Force (Northern Persian Gulf)

• Task Force 59, Expeditionary Force/Contingency Force (when required)

The given map explains that the 5th fleet has a very small area of responsibility.

AOR of US Navy 5th fleet includes Red Sea, Persian Gulf and Arabian Sea and territories of 25 countries in Southeast Asia and Middle East.

China

The Chinese Navy (PLAN) is the largest naval force in Asia but the quality of surface and sub surface fleet remains a crucial problem of Chinese Navy’s efficacy. The Chinese Naval technology traditionally relied on Russian origin. China is just entering into modern warfare. Some of its home grown surface fleet ships proved their seaworthiness in the Gulf of Aden, where they sustained their operations for more than 120 days without any support from nearby bases. But it is certainly going to take a while before China can have a real force projection capability, particualry in the field of aircraft carriers, an area where even the Indian navy is superiror than the Chinese in terms of quality, quantity and experience. Currently the Chinese Naval strength is as under:

Strength:

Force Size : 255,000

Surface Force:

? Destroyer: 26

? Frigate: 49

? Large landing Ship: 27

? Medium landing Ship: 31

? Fast attack craft: 200+

Submarine

? * SSBN: 3

? ** SSGN: 5 – 7 (as per various reports)

? *** SSK: 56

Naval Aviation

? Manpower: 26,000

? Aircraft: 400-500

* (US Classification for Submarine Ship with Ballistic missile and Nuclear power)

**( US Classification for Submarine Ship without Ballistic missile and Nuclear power)

***(US classfication for Submarine Ship without Ballistic missile and conventional power)

PLAN recently started to induct advanced jet fighters. China is talking to the Russians for supplies of SU-33 ship borne fighters for the Chinese air craft carrier which is under construction.

To strenghten its naval defenses in the South China Sea, the Chinese navy has built a naval submarine base on Hinanian island, capable of housing 20 submarines at a time. The Chinese Type 093 Han Class and Type 094 Jin Class ballistic missile submarines, belonging to Northern Fleet of PLAN have enabled it to project considerable power in the Pacific. The limited number of these submarines is a problem for PLAN but it would not remain so in the coming decade and construction of Hinanian base is yet another indication of the Chinese resolve of becoming a true blue water navy

Chinese Ballistic Missle Submarine

IRAN

Iranian Navy’s strength lies in its fleet of 13 submarines which also include Russian Kilo class diesel powered submarines. Despite suffering from major economic and military sanctions from the US after the 1979 Islamic revolution, the Iranian navy revised its structure in 1990’s and adopted many new platforms of Russian, Chinese and North Korean origins. Right now, the Iranian navy has a limited power projection capability in the Persian Gulf and the Oman Sea. According to latest news from Press TV Iran, the country is going to start an assembly line for home grown submarines. This is a significant development as Iran would be the first country in the Gulf to have such an assembly line.

• Gulf of Oman and Kilo Class submarine of Iranian Navy

INDIA:

The Indian navy executed a new doctrine immediately. New naval facilities were built on both Eastern and Western shores. The Indian passion of fighting a two-theater war against China and Pakistan is evident in its maritime strategic planning as well. The Indian Navy has undertaken a very robust strategy for building power projection capabilities. This includes:

1. Establishing new naval bases on home and foreign coastal lines.

2. Acquiring the latest surface and sub surface weapon systems.

3. Enhancing local ship / submarine building capabilities.

4. Bilateral / Multilateral naval exercises to enhance operational readiness.

The first phase of this doctrine was completed in 2005 with the construction of a new larger naval base, INS Kadamba at Karwar in Karnataka. This port was envisioned in 1980 but was adopted only in 1999 under the project Seabird. This project was initiated to separate the Indian naval bases from its commercial ports. Apart from this, major naval bases of Indian navy exist in Mumbai, Vishakhapatnam and Kochi. Vishakhapatnam alone can provide berths for fifty vessels.

The Indian naval ambitions are stretched to the entire swath of the Indian Ocean, from horn of Africa to the Pacific rim of the Indian Ocean, in the South China Sea. The Indian Navy is acquiring aircraft carriers, nuclear submarines, Anti-ship missiles, amphibious landing docks and ship mounted theatre defense. Anti-Ballistic Missile (ABM) systems to project power as the region’s only expeditionary naval force. The Indian target is to get three aircraft carriers operational till 2020.

The Indian navy already operates an aircraft carrier INS Viraat, which received a major upgrade in 2006 when the Israeli Barak Anti-Missile System was installed. Supplementing this would be 44,500 tons INS Vikramaditya, ex-Russian Admiril Gorshkov aircraft carrier, with a capacity to house 16 state of the art Mig-29K ship borne fighters for carrying out strike and anti-ship missions. Currently, the Indian navy’s air arm depends on the British Sea Harrier jets, which are getting old now. Mig-29K are latest variant in the family and would be a tremendous boost in the Indian Navy’s aviation arm, with its 1650 KM combat radius, Kh-31 and Kh-35 anti-ship and anti-radar missiles. By 2018, the Indian navy is expected to operate its home built 40,000 ton aircraft carrier, which would house 12 MIG-29K fighters for strike missions. This would be followed by a third aircraft carrier project in 50,000 ton class, fitted with catapult while the earlier models have been envisaged with STOBAR (Short take off barrier-arrested design).

INS Vikramaditya undergoing massive refit in Russia along with Russian MIG-29K

Along with its multiple carrier-operating ambitions, the Indian navy also has a very robust submarine program, which includes acquisition of both conventional and nuclear powered attack submarines. Unlike China and US, the Indian naval fleet has no ballistic missile submarine with it, but nuclear powered conventional submarine capability has been acquired with the help of Russian assistance. The Indian navy is going to operate the Russian nuclear powered submarine Akula-II, on a 10 years’ lease, which would be commissioned in the Indian navy as INS Chakra. The Indian crew was trained at St. Petersburg in 2008, to operate nuclear powered submarines. This training helped the Indian navy in its own nuclear submarine project, Advanced Technology Vessel (ATV), which has been going on secretively since the 1980’s. The first ship, with the name INS Arihant, has been launched in 2009. Interestingly, the symbolic launch ceremony was held on 26th July, the day the Indian army celebrates as “victory” in the Kargil war. This symbolic gesture indicates the real intentions of the Indian navy regarding the future area of deployment of these submarines. The second Arihant class boat is under construction right now at Ship Building Centre (SBC), Vishakhapatnam.

In the conventional submarine arena, the Indian naval strength lies on 10 Russian built Kilo class submarines. These boats are armed with Klub anti-ship missiles and are considered as one of the quietist submarines in the world due their double hull architecture. Apart from that, the German Type 209 submarines are also part of the Indian navy. To maintain a modern submarine fleet, the Indian navy is in process of inducting 6 French Scorpene attack submarines and another follow up order of 6 will follow the induction of 6 more conventional attack submarines. India would acquire the latest variant of Exocet anti-ship missiles along with Scorpene submarines.

Kilo Class submarine and Klub anti-ship missile

Just like its sub-surface fleet, the Indian navy is going to induct the latest surface combatants in the fleet. Guided Missile Destroyers and frigates armed with BrahMos cruise missiles are the mainstay of Indian naval surface fleet. With the help of Russia, India has acquired the capabilities to produce 6000-8000 ton destroyers locally. The Russian firm Severnoye Design Bureau, helped India to build Delhi class destroyers, equipped with surface to air missile system like Barak-1 , Anti-ship missiles like Kh-35 (Range:130 Km) and SET-65E anti-submarine, active and passive homing torpedo. Apart from the existing destroyers, the Indian navy has a plan to build 8 new stealth guided missile Kolkata Class Destroyers, under program P-15A. The first ship was launched in 2006. The primary design goal of this new class of destroyers is to enhance the land attack capabilities of the Indian navy, with enhanced area defense role against any aerial attack with 48 Barak-8 and 32 Barak-1 SAMs. Each destroyer would have 16 BrahMos cruise missile launcher.

The Indian naval build up also includes acquiring airborne surveillance, maritime patrol, and anti-submarine warfare (ASW) platforms. Right now, the Indian Naval aviation is using the Russian origin patrol aircrafts and anti-submarine helicopters, but it is going to be changed in the near future. The most significant upgrade in the Indian naval aviation, would be the induction of Boeing P-8I Poseidon multipurpose, maritime patrol platform. This induction would bring the Indian maritime surveillance and anti-submarine capabilities on par with the USN, owing to the fact that it is US Navy’s next generation maritime surveillance platform. For strike missions, the Indian navy already has a large fleet of Tu-22M, SEPECAT Jaguar, Sukhoi SU-30 MKI and newly inducted MIG-29K. Jaguars’ Sea Eagle missiles are to be replaced with more lethal Harpoon missiles. In the anti-submarine role, the Sea King, Ka-28 and the domestic built HAL Dhruv are used.

After strengthening its surface, sub-surface fleets and naval aviation arm, the next aim of the Indian navy is to transform into an expeditionary naval force. For this purpose, the Indian navy has acquired 16,900 tons, Landing Platform Dock (LPD) from US in 2007, which was commissioned as INS Jalashva. Acquisition of second platform is under consideration while 4 more amphibious landing ships would be acquired from Russia. These platforms would enable the Indian navy marine force to land and capture other nation’s coastline areas in a naval expedition.

 INS Jalashva, Indian LPD acquired from US

Analyzing this ambition leaves little doubt about the real intentions of the Indian navy. India cannot launch an expedition mission in the South China Sea while all major islands in the Indian Ocean and Bay of Bengal are already under the Indian or US control, so naturally it leaves the seashores of Pakistan as potential targets of the Indian build up. Furthermore, the Indian maritime war preparations are in complete sync with a similar aggressive drive of modernization in the Indian army and air force under the grand Cold Start strategy, specifically devised against Pakistan.

Pakistan army and air force have already taken a number of responsive measures to deter the Indian war ambitions under the Cold Start strategy, but the Pakistan Navy is clearly lagging behind in building adequate defenses. Unlike China and India, Pakistan Navy is a very small force with only one role, seaward defense. But with the changed geo-political and geo-strategic regional environment, it has become a compulsion for the Pakistan Navy to adopt a “Sea Deterrent” role. Pakistan has no ambition of regional power projection but India clearly does. Apart from the Indian threats, the way Pakistan has been portrayed as a source of international terrorism, in a ruthless and sinister media war and consequential warnings issued to Pakistan by the US administration, also demand a paradigm shift in the strategic thinking of Pakistan Navy’s top brass, while carrying out threat assessment. Clearly, Pakistan’s potential security threats have been expanded way beyond India. So enhancing its anti-ship, anti-submarine and sub-surface warfare capabilities becomes intrinsically mandatory to deny sea control to any hostile entity. Unfortunately, the current strength of Pakistan Navy is not even adequate to fulfill its primary defense role let alone sea deterrence. This is dangerous to say the least.

Current naval strength of Pakistan is described below in a comparison to its Indian counterpart:

Capability Pakistan India

Strength

~24,000 ~56,000

Surface Ships ~11 150

Aircraft Carrier Nil 1 active , (2 more to join in 2012)

Amphibious Assault Ships Nil 1

Dock Landing Ship 1 19

Destroyers Nil 8

Frigates 9 (Type 21 + F22 P) 13

Corvettes Nil 24

Missile Boats 12 28

Mine Sweeper 3 8

Sub Surface fleet

Nuclear Powered Submarines Nil 2

Conventional Submarines 5 13

Naval aviation 40 250

Strike Role Fighters Mirage-V (ROSE ) from PAF Mig-29K IN, SU-30 MKI and Jaguar from IAF

Maritime Surveillance P3C Orion, Breguet-

-Atlantique I

Ilyushin Il-38, Tupolev Tu-142, P-8I, Kamov Ka-31

ASW platform P3C- Orion , Sea King, F-27 Fokker, Z-9 Sea King, Kamov Ka-25, HS-6, Kamov Ka-25

Reconnaissance UAVs INVAA Heron, IAI Searcher MkII

This one-sided balance of naval power proves that Pakistan Navy is not equipped to defend its harbors and seaports while concurrently making sure that its sea-lanes keep open. Traditionally, India has always enjoyed naval superiority, both in quality and quantity, over the Pakistan Navy after the 1965 war, when Pakistan held the Arabian Sea under its control by virtue of operating the only submarine (PNS Ghazi) at that time in the war but it changed soon as the Indian strategic planners realized their weaknesses and eradicated them. India was the first country in Asia to operate an aircraft carrier in 1971, though PN’s submarine fleet was still a headache for the Indian navy, but once PNS Ghazi was sunk, the whole complexion of war changed dramatically.

This detailed analysis of regional players draws the following comparative picture of maritime balance of power in the Indian Ocean:

Country Category Role / Ambition Major Naval Strength

US Blue Water Navy Power Projection,

Expedition

3 Ocean Navy Aircraft carriers

SSBN

SSGN

ASW

EW, ECCM platform

India Brown Water Navy (Large) Power Projection

Sea Denial

To become Blue water till 2020 Limited SSBM

SSGN

Destroyers

China Brown Water Navy (Large) Power Projection

Sea Lane Protection

To become Blue water till 2015 SSBM

SSGN

Air Arm

Long Range Anti-ship weapons

Iran Brown Water Navy (Small) Coastal Defense Large Quantity of small missile crafts

Pakistan Brown Water Navy (Small) Coastal Defense Frigate fleet

Pakistan had to pay a heavy price in the 1971 war for not building adequate naval defenses. In East Pakistan, an area surrounded by India from three sides and having the Bay of Bengal on the fourth, the damage inflicted by the Indian navy and Indian Air Force on the Pakistan navy stood at seven gunboats, one minesweeper, two destroyers, three patrol crafts belonging to the coast guard, 18 cargo, supply and communication vessels and large scale damage inflicted on the naval base and docks in the coastal town of Karachi.

Losses from both sides are depicted in the table below:

Type of Vessel Indian Navy losses Pakistan Navy losses

Destroyers Nil 2 (PNS Khyber, Shahjahan )

Frigates 1 ( INS Khukri)

Nil

Submarines Nil 1 ( PNS Ghazi)

Minesweeper Nil 1 (PNS Muhafiz)

Navy Aircraft 1, (Alize)

Nil

Patrol boats and Gunboats Nil 7 Gunboats and 3 patrol boats

Merchant Navy and others Nil 11 (including one US ammunition ship)

Loss on land Nil Missile attack on Karachi harbor and oil installations.

Unfortunately, the current status of the Pakistan Naval procurement proves that no lesson was learnt from the 1971 war, particularly the way the deal of Type-214 submarine was ruined in 2008 under extremely suspicious circumstances. Likewise, opportunities of having Spruance Class destroyer, for fleet air defense role, were turned down in 2005, and recent reports about Pakistan Navy putting Turkish deal of Milgem Corvettes on an indefinite hold, are extremely annoying.

Pakistan will have to change the current balance of maritime power in the Arabian sea in order to secure its Exclusive Economic Zone (EEZ). The current status is unacceptable and cannot warrant putting up a decent fight, before extinction let alone survival and victory. Pakistan navy is going to pay for the recent mismanagement of its acquisition programs. To adopt an effective sea denial role, some short and long term recommendations are given below:

Recommendations:

1. Ballistic missile and cruise missile capabilities are Pakistan’s most lethal and reliable strength to counter balance India’s naval build up in the Arabian Sea. Pakistan Naval Strategic Command must adopt surface-to-surface medium and short range ballistic missiles in a role against Indian navy’s land based, fixed assets like naval bases, radar stations, dockyards and harbors.

An attack on the main naval base like Mumbai or Cochin, during an event of war, can put a decisive philosophical scar on Indian navy’s morale. Pakistan naval bombardment on Dawarka radar station during the 1965 war had sent a powerful and aggressive signal to the Indian navy. With a very small surface fleet, right now, Pakistan navy is in no position to undertake that kind of mission again in the near future, but ballistic missile capability enables Pakistan armed forces to strike at major Indian naval bases and harbors even preemptively, without putting its navy in harm’s way. Land and air launched cruise missiles must be part of Navy’s aggressive doctrine in order to attack enemy bases with sheer lethality. China is using its DF-21 missiles in anti-ship missile role against larger ships like aircraft carriers. The bottom line is that Pakistan must step up the production of its medium range ballistic missiles and some of the units must be an integral part of the Navy’s strategic force command with conventional warheads aimed at all major Indian naval bases.

2. Pakistan anti-ship capabilities, despite having lethal weapon systems like Harpoons and Exocet, are hindered due to limited numbers of surface and sub-surface launching platforms (i.e. ships and submarines). Anti-ship and anti-submarine are the two most critical roles for any navy in the world. The deficiency of sea bound platforms can be overcome by building a strong naval air arm in strike role. Pakistan Navy will have to add numbers of new squadrons of JF-17 thunder equipped with C-802A missiles (Range: 180 KM). The current balance of naval aviation between Pakistan and India is heavily tilted in Indian favor. The current fleet of Mirage-V ROSE with AM-39 Exocet anti-ship missiles, must be complemented by Thunders and C-802A combo. One major advantage of adding Thunders in naval role would be the economy of home grown solutions, allowing Pakistan to raise more squadrons of JF-17 Thunders in naval aviation.

3. Building an impregnable naval defense is not possible without having a robust and modern state of the art submarine fleet. India is adding all the latest conventional and non-conventional submarines in her naval fleet, while Pakistan’s submarine fleet is depleting fast. Pakistan does not need any SSBN or SSGN even in the conventional submarine arena. Pakistan submarine fleet is the weakest link in naval defenses, with just 3 reliable and relatively modern Agosta 90-B submarines. Pakistan desperately needs to expand its submarine force to 12 advanced diesel, and half of them must be modern submarines built on proven technologies.

Pakistan Navy could not execute the submarine acquisition plan devised by SMAP due to the malevolent intentions of compromised elements, both in the political and naval establishment. German build Type-214 submarines were recommended after years of evaluation work. Prior to this, the deal of Agosta-90B in 1994, also met with charges of corruption and kickbacks, which proved true when investigated. An inquiry in France is underway in this regard. India is building its submarine fleet with conventional and non-conventional platforms, while Pakistani decision makers remain oblivious. It must be remembered that wars are fought with conventional weapons on submarines, not nuclear weapons. It is the duty of the conventionally armed submarines to advance and engage. Nuclear submarines avoid the conventional threats and wait in stealth for second strike capability. Pakistan needs more conventional submarines for active defense.

Under the pressure of US, now Germany and France, both have backed out and Pakistan Navy has practically lost the opportunity to induct one of the most potent sub-surface platforms that could have provided Pakistan Navy with real sea denial capabilities vis-à-vis the Indian navy.

But this damage can still be managed by acquiring the platform available, like German Type 209/Mod 1400 submarines from Turkey or second hand, but proven Agosta-70 platform can be acquired from Spain or Brazil. These platforms can be modified with modern combat suits and weapon systems. Type-209 is in use with 13 navies worldwide, so spares and training would be no problem.

Pak-China cooperation is very critical, as China remains the only reliable military partner of Pakistan. Pakistan Navy has no experience of using Chinese sub-surface platforms and as now Pakistan Navy is going to acquire the Chinese platform, Pakistan should request PLAN to detach some of its Song class submarines to train Pakistani sailors and officers. For any Chinese origin platform it must be ensured that it strictly meets the PN requirements. A joint venture program can serve best just like JF-17 Thunder did for PAF.

Maritime defense pact with China is a must where we can allow China to have Naval bases on our shores to counterbalance hostile threats.

Pakistan navy must also increase its naval cooperation with Iran, as Iran is entering into submarine building arena with Qaeem class submarines. Prior to that, Iran already has built Nahang 1 and Ghadir class submarines.

On the geo-strategic level, Pakistan, China and Iran must form a maritime alliance as mutual interests converge in the Arabian Sea and the Persian Gulf. But to enter any such regional security arrangement, Pakistan will have to isolate herself from the US war on terror and Major Non-Nato Ally (MNNA) status given to Pakistan by the US.

4. Absence of area defense destroyers is another weak area of Pakistan navy, which needs to be strengthened on war footings. With induction of MIG-29Ks in the Indian navy it is necessary for Pakistan navy to have this crucial capability in order to prevent Indian naval aviation arm from establishing air superiority. In this regard, Chinese platform with HQ-9 SAM, based on proven Russian S-300, can be a good start. Pakistan navy personnel can work out with their Chinese counterparts to finalize specifications.

5. Pakistan must increase its cooperation with Turkey in naval warfare. Recently, Turkey offered Pakistan navy with GENESIS system for Perry class frigate, which PN is going to acquire from the US. Pakistan navy must seal this important deal as GENESIS would provide some aerial defense capabilities to Pakistan navy surface fleet with its SM2 missile. Pakistan navy is also engaged with Turkey for Milgem corvette program, which is one of most critical programs right now to enhance the surface fleet capabilities.

Final Thoughts:

The current grim, noxious and precarious geostrategic environment in the region has threatened Pakistan’s security interests like never before. Clash of interests among regional players is predominately outrageous, turning high seas, littoral nations across Asia and eventually the whole of Indian Ocean into an active battlefield, whereupon the Pakistan Navy looks extremely weak in surface, subsurface and naval aviation, keeping in mind India’s ambitious naval build up in and around the Arabian Sea, both in qualitative and numerical terms.

While the noose around Pakistan is being tightened on every axis of national security, Pakistan’s political leadership and successive naval top brass remain obscure and debilitated while making critical decisions of inducting new maritime platforms in the Pakistan Navy. This indecisiveness could endanger the entire coastline of Pakistan. Due to lack of any strategic depth between Eastern and Western borders, the coastline, stretching from East to West, in the South cannot be left unguarded at any cost.

Pakistan Navy is the most neglected arm of the armed forces at the moment. It is from this flank that Pakistan is most vulnerable. Those in government and in the establishment responsible for bringing about this dangerous state of affairs, are guilty of compromising Pakistan’s security. In the time of war, the bravest sons of this nation, serving in the Navy, would needlessly be harmed for the blunders of the rulers today. We still have time to correct this dangerous imbalance, otherwise history neither forgets nor forgives; and neither would we!